Het idee dat er 'een economie' is, de nationale economie, is achterhaald. Het is al lang niet meer zo dat politieke partijen Keynesiaans denken en doen: nee, er is nu een ander beleid, het neoliberale. Hierin is er geen nationale economie, maar is de overheid werkelijk geïnteresseerd in de BV Nederland, en hoe de rest hier aan dienstbaar gemaakt kan worden. De staat is zo niet geïnteresseerd in hoeveel geld er rondgaat in Nederland, maar in de winstmarges etc. van de bedrijven, hun gezondheid. 'De economie' wordt echter gemeten aan de hand van die oude normen van de nationale economie: hoeveel gaat er rond in Nederland, wat is het Bruto Nationaal Product?
Het meest nabije succesmodel is Duitsland. Duitsland was echter niet altijd die bloeiende economie die het de afgelopen jaren was, het was een aantal jaar geleden anders.(1) Duitsland heeft jarenlang de lonen en sociale uitgaven gedrukt om de winstmarges van de BV Duitsland omhoog te kunnen krikken. In dat proces werd het Duitse BNP jarenlang gedrukt: zowel de staat als de werkenden hielden de hand op de knip. Duitsland werd publiekelijk afgebeeld als mislukkeling, en dit werd gekoppeld aan de vraag of de moderne samenleving dan misschien faalde: lag het aan de buitenlanders en of de Oost-Duitsers? Maar de Duitse heersende klasse kneep in z'n handen. Want ze wisten dat het ze lukte, met de ijverige steun van de Duitse sociaal-democraten onder Schröder.
Langzaam werd de BV Duitsland telkens competetiever, tot het uiteindelijk exporteerde, exporteerde, EXPORTEERDE! Duitsland hoeft qua export slechts China voor zich te dulden: het is eigenlijk der Exportweltmeister. Kijk maar hoe import en export uit elkaar groeiden. De Nederlandse regering wilt precies dit truukje flikken, en het lukt. Lonen stagneerden al maar nu is Nederland echt de winstmargesopkrikmeister, melden de Britse media. De Britse heersende klasse wist de lonen sinds 2010 met 5,5 procent te drukken. In Nederland daalden de lonen met 6 procent; alleen in Portugal en Griekenland ging het nog verder omlaag. In Duitsland gingen de lonen met 2,7 procent omhoog. Verder weet de Nederlandse staat al jarenlang de lasten te drukken voor de bedrijven. Het effect van deze bezuinigingen is dat de nationale economie niet groeit, maar de export wel stevig gegroeid is sinds het begin van de crisis.
Linkse mensen houden veelal van Paul Krugman, omdat die altijd weer iets weet te zeggen tegen bezuinigingen. Zijn Keynesiaanse argumenten gebruiken wij tegen de bezuinigingen. Nu gaat hij recht tegen de Nederlandse regering in. Maar hij heeft er geen kaas van gegeten. Keynesianisme is achterhaald. We leven onder het neoliberalisme. Krugman heeft geen antwoord voor de problemen van vandaag, net zoals dat de SP geen antwoord heeft. Het is heel simpel. Er zijn twee uitwegen uit de crisis, de kapitalistische, en de socialistische. De kapitalistische uitweg is de Duitse uitweg. De industrie bloeit, maar de werkende klasse betaald: er zijn nu bijvoorbeeld veel 'ein euro jobs', geïntroduceerd door de sociaal-democraten. Er is dus geen 'nationale' bloei. Samsom en Rutte willen precies dit. De socialistische uitweg is nooit een stap terug in de tijd, terug naar de jaren '50, terug naar Keynes. Socialisme is altijd vóóruit, de enige uitweg is het geheel en al vernietigen van het kapitalistische systeem dat ons nu al jaren gevangen houdt in crisis. Een andere uitweg bestaat er niet, een andere uitweg is dagdromerij!
Waarmee ik niet wil zeggen dat socialisten niet zouden moeten vechten voor het behoud van rechten, of voor Keynesiaanse maatregelen. Hoe zullen ooit de werkende mensen socialisten vertrouwen, als ze niet in het hier en nu bewijzen dat ze hard willen vechten voor de belangen van werkende mensen! En dat gevecht in het hier en nu, dat is een gevecht binnen de grenzen van het systeem. Dus dat leidt ons tot een probleem: het gevecht dat we voeren leidt niet 1-2-3 tot een werkelijke uitweg, laat staan een socialistische uitweg, uit de economische crisis, en uit onze persoonlijke crises. We zullen ook eenvoudigweg het crisisbeleid niet kunnen verslaan zolang we onder het kapitalisme zijn. Maar door dat gevecht aan te gaan kunnen werkende mensen leren hoe het werkelijk in elkaar zit, dat er niet zoiets is als een 'nationaal' belang, maar alleen het belang van hunzelf, hun collega's en andere werkers, samen tegen de bazen n de regering. Daarom moeten socialisten daar ook zijn, in de gevechten in het hier en nu, om dat uit te kunnen leggen. Wat daar logisch uit volgt is dat ons verhaal niet moet suggereren dat gevestigd links (van Keynes tot Krugman) werkelijk een antwoord heeft op de crisis. Dat hebben ze niet. Het enige antwoord ligt in de werkende mensen zelf besloten, en dat moet ons project worden.
Daarom is het goed dat we de straat op gaan op 21 september, tegen de bezuinigingen. Het zal niet groot worden. Maar dit is een gevecht dat socialisten aan moeten gaan. Maar denk niet dat dit gaan winnen. Er zullen weer oproepen zijn als 'Wij willen/gaan de crisis niet betalen'. Duh dat je het niet wilt, maar de werkelijkheid is dat we de crisis al lang betalen. Er zullen weer oproepen zijn 'laat dit vooral een eerste moment zijn, nu moeten er meer acties volgen'. Dat hebben we ook vaker gehoord. Wat mij betreft mogen er wel eens wat vaker dingen geroepen worden die we echt waar kunnen maken. Al die manko's daargelaten, zoals die er ook waren op al dit soort protesten als Omsingel de bank en Rekening Retour, is het gewoon goed dat we gaan. Ik hoop dat iedereen die dit blog een beetje bijhoudt, komt.
(1) Als het gaat om Duitsland zijn er nog andere effecten. Duitslands industrie kon profiteren van de honger naar hoogwaardige machinerie die er in China is, en exporteerde zich zo een ongeluk. Op die manier ontsprong Duitsland de dans in Europa. Duitsland is meer gericht op deze industrie dan andere Europese landen en kon zo meer profiteren dan bijvoorbeeld Frankrijk. Het effect hiervan is echter niet groot genoeg om de groei van Duitsland an sich te verklaren.
