DEZE SITE IS VERHUIST

woensdag 27 juni 2012

Mededeling: we slopen je scanpaal

Beste gemeente Amsterdam, beste Eberhard,

In het nieuws las de Rode Lynx dat je onderzoekt of je in Amsterdam scanpalen kan neerzetten. Om daarmee voorbijlopende willekeurige, meestal keurige, Amsterdammers te scannen. Als aanvulling op het al zeer vergaande preventief fouilleren. De vergelijking met 1984* en Big Brother gaat niet op, omdat dit veel verder gaat. Ja, je hoort het: wat jij je wilt veroorloven gaat op een zekere manier verder dan de ergste dictatoriale nachtmerrie. De Rode Lynx laat je weten dat dat niet gaat gebeuren. We slopen je scanpaal!

De situatie is nu al onacceptabel. Onder jou en je mede-sociaaldemocraat Cohen zijn de rechten van Amsterdammers al systematisch uitgekleed. Camera's hangen overal en je kan zomaar gefouilleerd worden of gevraagd worden naar je Ausweis**. Ondertussen worden mensen van bepaalde afkomsten opgesloten in kampen, om na gevangenschap te worden gedeporteerd. Het zijn dit soort zaken waartegen mijn grootouders gestaakt hebben in 1941. Maar jij, Eberhart, sociaaldemocraat in hart en nieren, wilt nog verder gaan. 

Je schendt hiermee onze geschreven en ongeschreven mensenrechten. Je schendt hiermee de Nederlandse grondwet. Met andere woorden, jouw scanpaal is crimineel. Net zoals een burger het recht heeft een crimineel aan te houden, zal de Rode Lynx iedere scanpaal die je neerzet in de Amstelstad slopen. Is dit een oproep tot geweld en/of vandalisme? Zeker niet! Immers: als een onverlaat op een doorgaande weg zomaar een versperring opwerpt, terwijl jij en een ambulance staan te wachten en toeteren, dan stap je toch uit en verwijder en sloop je toch ook die versperring? Wij mogen ingrijpen als we serieus onrecht zien, volgens de wetten èn normaal menselijk fatsoen. We kieperen die scanpaal van je in de gracht, en jou erachteraan!





*1984 is een boek van de Britse schrijver George Orwell, grotendeels geschreven in 1948 en gepubliceerd in 1949. Het is een beroemde dystopie (tegenovergestelde van utopie), een visie op de westerse wereld anno 1984, waarin de enkeling ten onder gaat in een volkomen kansloze strijd tegen een totalitair bewind. Het is een waarschuwing tegen totalitaire regimes, zoals nazi-Duitsland, dat net verslagen was, en Stalins Sovjet-Unie.

**paspoort


O en: D66 is tegen de scanpaal. Ze vinden het te ver gaan. Nou, daar zijn we blij mee hoor. Want de politie hoeft niet 'alles' te weten van de Amsterdammer. Dus hoe het nu gaat is wel acceptabel. Ga ff lekker buitenspelen, D66. Zogenaamde beschermers van individuele rechten...

vrijdag 22 juni 2012

Limburger verzet zich met molotovs en handboog tegen ambtenarij en politie


Hoe vaak worden molotovs gegooid in Nederland? Hoe vaak is dat succesvol? Deze Limburgse held pikt het niet dat de gemeente zijn hek komt verwijderen. Met molotov en pijl en boog verweert hij zich SUCCESVOL (!!!) tegen de oprukkende ambtenarij en politie. De oorzaak: hij had een hek neergezet dat een paar centimeter te hoog was. De politie kwam het verwijderen. Niet dus!


Achteraf is de bewuste Limburger 'm gesmeerd, de politie is nog naar hem opzoek. De burgemeester van het bewuste dorp zei dat de actie 'doordacht' is uitgevoerd. Jaja... 

De teksten op het huis van de bewuste held verwijzen naar de Tweede Wereldoorlog, en het socialistische verzet daartegen.

dinsdag 19 juni 2012

Live: achterkamerdebat over verhoging AOW leeftijd!

Meddy Friemelen, de aangetrouwde achterneef van ’s lands bekendste politiek journalist, volgde voor de Rode Lynx het LIVE debat over de verhoging van de AOW-leeftijd in de Tweede Achterkamer. Het officiële debat in de Tweede Kamer is ook deze avond, maar in de Tweede Achterkamer hebben de politici alvast warmgelopen en afgesproken wat voor besluit ze er vanavond doorheen willen loodsen. Onze verslaggever Meddy heeft zich met bomberjack, oranje stropdas èn zijn gulp open verkleed als PVV’er en kwam zo ongemerkt binnen.

‘Meddy, kan je wat vertellen over het debat?’

‘De heer Wilders is zojuist gearriveerd, de eerstvolgende spreker. Enigszins verlaat kwam hij de achterkamer binnengehold. Op dit moment trekt hij zijn pak uit, doet zijn zwembroek aan en komt naast Van Haersma Buma in het bubbelbad zitten. Hij…’

‘Bubbelbad? Meddy, als ik het niet verkeerd begrijp doe je verslag van een debat, wat heeft dit te betekenen?’

‘Je hoort het goed, de fractievoorzitters zitten gebroederlijk in een bubbelbad des lands politieke richting te bespreken. Alexander Pechtold is zojuist door Jolande Sap er op uit gestuurd om wat meer champagne te halen. Nu ook Wilders zijn plek heeft gevonden kunnen we eindelijk weer verder met dit verhitte debat, waarin een aantal bijzonder ongewone debattechnieken zijn gebruikt.

‘Eerder beklaagde Diederik Samson zich er van dat hij niet mee heeft mogen doen met de Koendoescoalitie. Echter, toen hij ging betogen dat zijn partij, als het in de regering zou komen, wel een verhoging tot 73 er doorheen zou kunnen krijgen, liep Emile Roemer naar hem toe en deed hem een broekriem om het middel, die Roemer vervolgens zo strak aanhaalde dat Samson niet meer kon ademhalen en blauw aanliep. Mark Rutte, die na de ettelijke champagnetjes flink aangeschoten is en aan één stuk om zijn eigen grappen aan het lachen is, merkte op dat de PvdA nu eindelijk kleur bekende’.

‘Wat was de inbreng van de PVV?’

‘Wilders zei principieel tegen de verhoging van de AOW-leeftijd te zijn. Uit onderzoek blijkt namelijk, volgens Wilders, dat de meeste imams behoorlijk op leeftijd zijn. Als de AOW-leeftijd dan flink verlaagd zou worden, zou de Islam in Nederland vervolgens uitsterven wegens een gebrek aan imams. Maar aan de bijdrage van Wilders kwam een abrupt einde, toen Rutte flinke winden begon te laten, en vervolgens met de bubbels ging spelen. Iedereen behalve de premier verliet even het bad. Rutte was zó bezig met lachen, dat hij er een aantal keer onder water verdween, en er bijna in bleef’.

‘Kees van der Staaij, van de SGP, merkte op dat alhoewel de champagne uit “dat verduivelde papenland Frankrijk” kwam, het hem aardig smaakte. Hij ging verder waar Wilders ophield. Uit zijn watervaste bijbel begon hij te citeren. God had volgens de SGP bij de schepping van de mens de verhoging van de AOW-leeftijd voorbestemd. Immers, Methusalem werd wel 969 jaar oud, en werkte tot zeker zijn 800ste, waarna hij nog vrijwilligerswerk heeft gedaan. Dus is de AOW leeftijd op 65 houden niet langer houdbaar’.

‘En hoe reageerden de anderen hier op?’

‘Roemer was verontwaardigd vanwege de totaal onlogische argumentatie. Maar Jolande Sap nam het voor de SGP op, door Roemer uit te maken voor een linkse rat, dogmaticus en iemand die niet over de schaduw van de logica wil springen. De SP-leider stapte vervolgens boos uit het bad, waarop Rutte wederom in het schaterlachen uitbrak bij het zien van de tomaatvormige zwembroek.

‘Van Haersma Buma kreeg van een adviseur nog vlug ingefluisterd minstens drie maal per zin het woord “gezin” te gebruiken. De CDA’er merkte toen op dat nu Roemer weg was, het nu eindelijk echt gezellig kon worden, en dat soort volksverlakkerij nu niet meer nodig was. Ook hij voelde de noodzaak te reageren op Van der Staaij. “Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, en daarom ook de argumentatie van christelijke politici. Mensen denken soms dat we vragen uit de weg gaan en maar eindloos in de ruimte praten, maar dat komt gewoon, omdat we onze lieve heer niet snappen”.

“Alexander! Wat is dat voor gele vlek in het water! En wat is dat voor lucht!” schreeuwt Jolande Sap uit. “Ik eh…heb eh…mijn champagne in het water laten vallen…” stamelt de heftige blozende liberaal. “Dat zal vast”, zegt Sap “Nu vort, haal nog een kaasplankje voor me. Zal ik ook nog een duit in het zakje doen: uit een onderzoek van Maurice de Hond onder zijn buren en familie is gebleken dat ouderen na hun pensioen van het leven gaan genieten. Hierbij trekken ze meerdermaals met hun scootmobielen de natuur in. Verontruste burgers hebben in de buurt van Amsterdam de laatste 3 maanden zeker 413 platgereden bloemetjes gerapporteerd bij ons meldpunt. En het geluid van de scootmobielen jaagt de lieve konijntjes weg. Dit kan natuurlijk niet, dit moment moeten we zo lang mogelijk uitstellen. En….Mark, begin jij nu ook weer? Houdt eens op met die winden!”

“Ah ma cherie Sap” begint Rutte, “wees nu niet zo geaffrondeerd. We zullen ons gedrag goed maken. Direct na de AOW-leeftijd voeren we een vlaktaks in, da’s beter voor de economie” “Als je met de economie onze zakken bedoeld, dan heb je ’t juist!’ In koor produceren de politici een duivels gelach. Pechtold wil graag dat mensen ook eens om hem lachen, en terwijl hij van zijn champagne nipt, doet hij een poging. “Ja, waarom noemen mensen ons eigenlijk zakkenvullers, ik heb helemaal geen zakken in mijn zwembroek!” Maar nu lacht hij alleen. Samson schudt bedenkelijk zijn hoofd.

‘Ik begrijp het Meddy, een bijzonder debat. Dank voor dit unieke kijkje achter de schermen. We zullen zien of tijdens het officiële debat het er ook zo aan toe gaat’.

vrijdag 15 juni 2012

De geheime agenda van de Donald Duck

Veel meer dan het koninklijk huis, of het nationaal voetbal elftal is er één ding dat haast alle Nederlanders lief hebben: de Donald Duck. Zo is het bijvoorbeeld het meest gelezen blad onder studenten. Tot voor kort moest men goed lezen om de geheime agenda van Donald door te hebben. Maar sinds de crisis is de proletarische eend een stuk explicieter geworden. Wat is de geheime agenda van de Donald Duck?

Voor dat ik vertel wat het diepste geheim van de Donald Duck is, eerst een woord over Mickey Mouse. Dat is namelijk een lul. Hij is precies hoe de stereotype Amerikaanse blanke middenklasser zichzelf ziet. Hij scheldt nooit, is bloedeerlijk, kan alles, werkt hard, is trouw aan de overheid, enzoverder. Mickey Mouse verhaaltjes zijn per definitie saai, omdat het verhaal altijd goed afloopt. Wat nu is, zal altijd blijven. Die muis is niet uit te staan, en het is maar goed dat Donald hem vaak de waarheid zegt, of gewoon flink op zijn bek slaat.

Donald daarentegen is een proletariër. En dan niet zozeer omdat hij in tegenstelling tot Mickey altijd platzak is en grote zorgen hier over heeft, zoals de meeste van ons. Zo lang als dat hij bestaat heeft hij baantje na baantje, maar hij is de slimste en handigste niet, dus wordt altijd ontslagen. Het enige dat hij altijd mag doen om in zijn onderhoud te voorzien, is voor de rijkste eend op aarde, voor 30 cent per uur, diens munten poetsen. Het is dan ook niet vreemd dat hij zoals vele straatarme proletariërs werkschuw als de neten is. Het leven als proletariër heeft hem echter meer geleerd dan slechts aan werk een hekel te hebben. In de Tweede Wereldoorlog was Duck nog fervent pro-Amerika. Inmiddels is dat wel veranderd.

Kameraad Duck

Kameraad Duck was in Nederland de eerste die in een blad met een zeer grote oplage het woord arbeider weer introduceerde. En dan niet alleen om het stereotype fabrieksarbeider aan te duiden, maar bijvoorbeeld ook kantoorpersoneel. Niet onbelangrijk! Jarenlang werd ontkend dat arbeiders nog bestaan, en dat klasse een achterhaald begrip is. Buiten zijn eigen avonturen, waarin hij expliciet laat zien hoe zwaar het leven van een arbeider is, heeft Donald zo bewust meegewerkt aan de wederopleving van het klassebewustzijn in Nederland. Eerlijke politici bestaan voor Donald ook niet: het zijn letterlijk varkens.
Dat wil niet zeggen dat Donald altijd marxistische propaganda heeft gemaakt in zijn blad. In de jaren ’70 waren diegenen die hij zijn avonturen liet optekenen nog anarchisten. Donald was toen nog in dienst bij Amerikaanse scriptschrijvers, en die kregen mot met de tekenaars. Hierop hadden die een ondergronds lasterblaadje opgericht, genaamd gezellig&leuk. Donald laten ze hierin de meest gruwelijke dingen doen en overkomen. Meer succes hadden deze tekenaars Windig&De Jong met hun strip Heinz, wat van origine de kat van een dikke punker was. Het publiek wacht nog steeds op hun ‘anarchistische roadmovie’, Heinz The Movie.
Donald was danig afgeknapt dat hij een tijd lang niet zoveel meer deed met de politiek, en in de jaren ’90 zelfs wat meeliftte op het ‘ideologische veren afschudden’. Gelukkig is Duck geen bejaarde sociaal-democraat maar een eend, dus groeiden zijn ideologische veren weer aan. Als de crisis begint schuift kameraad Duck hard naar links. In 2011 is er een verhaal waarin hij radicaal Keynesiaanse politiek naar voren schuift.
Keynesianisme
Dagobert Duck heeft een fabriek gebouwd, waar alleen maar robots bouwen. Geweldig denkt hij, want nu lopen de winsten flink op. Alle arbeiders in Duckstad zet hij op straat. Maar wat blijkt: nu niemand meer werk heeft, koopt niemand ook meer wat, en draait hij juist enorm verlies. Ook de burgemeester zit met de handen in het haar, want nu krijgt de gemeente ook geen geld meer binnen. Kwik, Kwek en Kwak lezen in hun woudlopershandboek de oplossing.
Keynes zei (hoe de naam op de typische Donald Duck manier ‘ver-eend’ werd is me even ontgaan) dat het altijd nog beter is mensen zinloos werk te laten doen, en zo aan de slag te houden en van een inkomen te voorzien, dan dat ze werkloos zijn. Hiertoe verstrekt Dagobert een lening aan de stad, die de mensen een groot gat laat graven vlak naast de nieuwe fabriek. Het verhaal komt op wat flauwe manier tot een einde, als vervolgens de fabriek het gat instort, en vervolgens de oude weer worden opgestart. De arbeiders hebben weer werk, Dagobert weer veel geld en Donald krijgt ook een baantje: hij mag de troep opruimen.
Ducks nieuwe marxisme
In 2012 staat de zaken er anders voor. De meeste recente Donald Duck is uitgesproken socialistisch. Nadat Dagobert op de eerste pagina Donald heeft uitgemaakt voor luiwammes, nadat die hem om geld vroeg, zien we Dagobert in de Biljonairsclub. Een biljonair (uiteraard een varken): ‘Ik ken die types wel Dagobert! Die verwachten dat ze alles op een presenteerblaadje krijgen aangereikt!’ Subtiel wordt deze bourgeoishouding belachelijk gemaakt: hij krijgt een sandwich aangereikt op een presenteerblad door een butler. De biljonairs vertellen elkaar dat ze zo hard werken, en dat arbeiders lui zijn. Maar hun feest wordt verstoord.
Voor de deur staan mensen te protesteren: ‘HET GROOTKAPITAAL IS ASOCIAAL! WIE NIET DEELT, STEELT!’ ‘Het grootkapitaal wordt rijker en rijker ten koste van de arbeiders! Wij komen ons geld terughalen!’ Maar het wordt nog mooier. ‘Wij hebben recht op een deel van jullie winst omdat jullie AFHANKELIJK zijn van het volk! Zonder ons zou niemand jullie producten kopen en zou niemand in jullie fabrieken werken!’ Dagobert stormt naar beneden om ze de oren te wassen. Hij wordt het ‘levende symbool van kapitalisme en hebzucht’ genoemd. Terwijl hij tegen de arbeiders staat te schreeuwen juichen zijn mede-kapitalisten hem toe, omdat hij die ‘loonslaven’ de mond snoert.
De wending is dat Dagobert een bloempot op zijn hoofd krijgt. Beetje cliché, maargoed, dat krijg je na 60 jaar iedere week een verhaal schrijven. Dagobert is zichzelf niet en realiseert zich dat de demonstranten gelijk hebben. ‘Zou de wereld niet mooier zijn als het geld wat EERLIJKER verdeeld was?’ Dagobert gaat massaal geld uitdelen. De stad is in rep en roer. De biljonairs beseffen dat dit ook hun positie bedreigt. Nadat Dagobert vele kruiwagens heeft uitgedeeld voeren de biljonairs hem af, zodat hij weer bij zijn zinnen kan komen. Het verhaal eindigt er mee dat de paar mensen van de Eerlijk Alles Delen Club zelf bourgeois zijn geworden met het geld van Dagobert, en Donald voor luie sloeber uitmaken.
Ondanks het wat flauwe einde zal het niemand ontgaan zijn. De klassetegenstellingen worden keihard blootgelegd. Donald Duck is een marxist. Die overigens best wilt samenwerken met anarchisten. Bekijk de achterkant maar eens van het themanummer over Drenthe. Een andere stripkenner was het met mij eens: dat lijkt verdacht veel op de tekenstijl van Windig en De Jong. Maar dat is niet meer dan een vermoeden. Nu maar hopen dat Kwik, Kwek en Kwak binnenkort geen ruzie krijgen over wie de Russische revolutie om zeep heeft geholpen.

dinsdag 12 juni 2012

Receptie van Tweede Kamer kijkt voetbal

In het kader van goed besteed publiek geld. De receptie (of iets dergelijks) van de tweede kamer kijkt voetbal. Betreffend persoon is op het moment niet aanwezig, maar iemand moet het toch aangezet hebben.
Te zien tijdens een interview van Slob van de Christenunie door Nieuwsuur.

Het doet me wat denken aan de belabberde aanwezigheid van kamerleden tijdens debatten. Zelden zie je 150 mensen in de kamer zitten, vaak zijn het een handjevol politici die debatten voeren. De opkomst van politici tijdens debatten is nog lager dan dan de opkomst van de kiezer tijdens verkiezingen. Zo bekeken...wie neemt wie nou minder serieus? De kiezer de politiek of andersom?

klik op de foto om te vergroten.

te zien vanaf 3.57 http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1262896

dinsdag 5 juni 2012

De staatsschuld: een geraffineerde diefstal

 
Eerder schreef De Rode Lynx over waarom de staatsschuld geen goed argument kan zijn om nu drastisch te gaan bezuinigen. Er is echter nog een andere manier om er naar te kijken, vanuit welk perspectief de staatsschuld weinig anders is dan een bijzonder geraffineerde diefstal.

Eerst een analogie. In Amerika zijn de lonen van arbeiders vanaf pakweg begin jaren '70 niet gestegen in reële termen, en de laatste jaren zelfs gedaald. In reële termen betekent hier zoveel als hoeveel het werkelijk waard is, dus na prijscorrecties door bijvoorbeeld inflatie, oftewel, hoeveel je terugkrijgt voor een uur werk. Dus arbeiders hadden evenveel of minder geld te besteden. Het was echter wel de bedoeling dat de arbeiders meer gingen consumeren en dat deden ze ook. Maar in plaats van dat de toegenomen consumptie werd betaald dankzij een toegenomen inkomen, werd het betaald met toenemende schulden. Arbeiders leenden, en massaal ook.

Van wie leenden zij dan? Banken, natuurlijk, en creditcardmaatschappijen en andere kredietverstrekkers. Wie waren naast de banken nieuwe spelers achter dat krediet? Het is een geen toeval dat enorme bedrijven als General Motors, die hun arbeiders dus minder gingen betalen, financiële takken gingen opzetten. GM deed dit bijvoorbeeld in 1992, maar General Electric heeft ook zijn financiële arm, enzoverder. Zij gingen nu ook lenen aan de arbeiders. In feite kan je zeggen dat, in plaats van dat de kapitalisten hun arbeiders een goed en jaarlijks groeiend loon toe kenden, gaven ze een lager loon en mochten de arbeiders de rest van hun baas bijlenen. Dit basale feit, gecombineerd met een speculatieve huizen en vastgoedbubbel, legde de basis voor de kredietcrisis.

File:Nl-staatsschuld-1946-2001.png
Absolute Nederlandse Staatsschuld van 1945 tot 2001
Wat heeft deze kwajongensstreek, die toch wel een bijzonder geraffineerde diefstal valt te noemen, te maken met de staatsschuld? Alles. Sinds midden ’70 neemt de belastingdruk op de kapitalisten en bedrijven af in Nederland. De bourgeoisie en de bedrijven wilden namelijk telkens minder betalen aan de staat, net als de Amerikaanse bedrijven minder wilden betalen aan hun arbeiders. Net als dat de Amerikaanse bourgeoisie vervolgens op een enorme schaal geld begon te lenen aan de Amerikaanse arbeiders, ging de Nederlandse bourgeoisie (samen met de pensioenfondsen) enorme hoeveelheden geld uitlenen aan de staat. Dit valt hierboven te zien in een grafiek van Wikipedia.

Dus in plaats van dat de bourgeoisie het gaf (via belastingen) leende ze het via de staatsschuld. Hun voordeel: de staat krijgt alsnog het geld en kan het uitgeven, onder andere aan bedrijven, en dat stimuleert de economie. Maar omdat het een lening is, krijgt de bourgeoisie het later weer terug, met rente! Een briljante truuk. Wel de lusten, maar niet de lasten. Iets vergelijkbaars gebeurde in vele Europese landen.

In 2011 betaalde de Nederlandse staat 11,3 miljard euro aan rente op de staatsschuld. Wie krijgt dit geld? Dat gaat voor een belangrijk deel direct naar de bourgeoisie. Dus voor wie is dit nu echt slecht nieuws dat die staatsschuld inmiddels de 400 miljard euro is gepasseerd?

Maar nu komt de echte grap. Toen de crisis uitbrak huilde de bourgeoisie ‘Overheid, help ons, help ons!’ Jarenlang moest alles geprivatiseerd worden, moest alles via de markt lopen, je kent het. Als een klein kind huilde de internationale bourgeoisie om miljarden, nee, zelfs biljoenen (voor de duidelijkheid: 12 nullen). De staat sprong bij en strooide miljarden uit over de bankensector, de wegenbouw, de metaalindustrie enzoverder. Waar kwam dat geld hiervoor vandaan?

Een deel werd direct gestolen van de arbeiders, zoals bij de bekostiging van de deeltijd-ww. Dat was een prachtplan. Bij een afnemende hoeveelheid werk werd dit werk verdeeld onder de arbeiders op een werkplaats, zodat de baas zijn vaklui niet hoefde te ontslaan, want hij kon ze later nog goed gebruiken ‘na de crisis’ (dat laat nog op zich wachten…) Het gat dat ontstond in de inkomens van de arbeiders werd aangevuld met geld uit de ww-potten. Deze potten hadden de arbeiders zelf gevuld. Oftewel, sigaar uit eigen doos voor ons, en de baas trekt een lange neus.

Het gros van het geld leende de staat echter, op de markt. En wie is die markt? Dat is de bourgeoisie…..Dus de staat leende van de bourgeoisie om het uit te geven aan de bourgeoisie, en ze het geld later weer met rente terug te betalen. En een paar jaar later klaagt diezelfde bourgeoisie dat de staatsschuld te hoog is, en dat daarom de arbeiders langer moeten werken voor minder en dat de sociale voorzieningen nog verder afgebouwd moeten worden.

Vandaar: een geraffineerde diefstal.

File:Staatsschuld pct bbp.PNG
Relatieve Nederlandse staatsschuld 1925-2011
Er valt natuurlijk veel meer te zeggen over de staatsschuld, dit is niet het hele verhaal. Hier is één aspect er van uit gelicht om dat te verduidelijken. Eén reden waarom dit artikel eenzijdig is, is omdat het slechts de inkomstenkant van de staat bekijkt. Opmerkelijk is natuurlijk ook dat in een vorig artikel werd gezegd dat de staatsschuld niet opgelopen is, terwijl hier wordt beweerd dat de schuld wel is opgelopen. Beide beweringen zijn waar. In euro’s gemeten is de staatsschuld bijna ieder jaar toegenomen omdat de staat meer uitgaf dan hij binnenkreeg. Dat is de absolute staatsschuld. Maar meestal wordt die gemeten relatief ten opzicht van het BNP, en aangezien de economie over het algemeen groeit, kan dus zelf bij een begrotingstekort de staatsschuld ten opzichte van het BNP afnemen, mits het BNP sneller groeit dan de staatsschuld. Zie het plaatje hierboven.

Overigens: het kan natuurlijk goed dat de Rode Lynx er volledig naast zit. Als je het er niet mee eens bent, of wat aan te vullen hebt, laat dat dan horen!

maandag 4 juni 2012

De Nederlandse staat heeft gratis geld

Een van de voornaamste truuks van de staat en de bourgeoisie op het moment is het zaaien van angst en verwarring. Dat inmiddels al jarenlang de miljarden alle kanten opvliegen, en de hemel naar beneden lijkt te komen, helpt hun hier zeker in mee. Bijzonder verward is het 'debat' over de staatsschuld. Er is op het moment echt geen enkel probleem met de omvang van de Nederlandse staatsschuld.

De reden waarom de staatsschuld in Spanje een probleem is, is omdat 'de markt' niet denkt dat Spanje het bedrag daadwerkelijk zal kunnen terugbetalen. De reden dat de staatsschuld in Italië een probleem is, is omdat de staatsschuld daar zo hoog is (boven de 100% van het BNP), dat de rentebetalingen het staatsbudget flink drukken. Maar in Italië heeft de staat de meeste schulden gemaakt, en vallen de schulden bij burgers enorm mee. In Nederland is dit allemaal niet het geval.

Ten eerste: niemand denkt dat Nederland zijn schuld niet terug zal betalen. Sterker nog, Nederland heeft een eeuwenoude reputatie juist altijd zijn schulden keurig terug te betalen. Dit gaat terug op Holland, dat eeuwenlang zo trouw en tijdig terugbetaalde, dat toen in de 18e eeuw de economie op zijn gat lag en de staatsschulden de pan uitliepen, het altijd kon blijven lenen. Alleen toen Napoleon de Noordelijke Nederlanden had geplunderd, zat de staat op zwart zaad en ging het bankroet. Maar dat was een uitzonderlijk uitzonderingsgeval.

Ten tweede: de staatsschuld is hier niet hoog. Zelfs nadat de banken hun miljarden hadden gekregen, bleef de staatsschuld onder het niveau dat in de jaren '90 werd bereikt. De staatsschuld is lager dan in omringende landen. In een zeker opzicht is Nederland tegenovergesteld aan Italië. Hier ligt veruit het grootste deel van de schulden bij de burger. Ja er is een schuldencrisis, maar die ligt bij de burger, met name op de hypotheekmarkt. Wat dit punt goed illustreert is de verdeling van bezit in Nederland. Bezit is wat  je hebt minus de schulden. De Nederlandse burgers hebben zulke schulden opgelopen dat de onderste 60 procent van Nederland, netto bij elkaar opgeteld, slechts 1% van het bezit in Nederland bezit! 

Ten derde: rentebetalingen. Iedere staat reserveert jaarlijks een deel van zijn uitgaven voor rentebetalingen. Italië en Spanje zitten wat dit betreft in de problemen omdat de rente die zij moeten betalen op hun leningen al lange tijd erg hoog is en oploopt. Logischerwijs ontstaat dan langzaam een sneeuwbaleffect, van nog meer leningen en nog meer rentebetalingen, met name als de economie krimpt, omdat dan ook de inkomsten van de staat afnemen en betalingen aan uitkeringen etc. toenemen. Dan komt nu de crux: Nederland leent al geruime tijd meer dan gratis, dus bij ons is dit een veel kleiner probleem.

De Nederlandse staat wordt als danig betrouwbaar gezien, dat 'de markt' hier graag zijn geld stalt voor niets. De Nederlandse staat is in die zin dus een soort bank. Vandaag heeft de staat weer leningen opgehaald, wat je dus ook kan zien als 'de markt' die geld stalt bij de Nederlandse staat.Van dit bedrag van 2,1 miljard moet in augustus de helft worden terugbetaald tegen 0,0% rente, en de andere helft in december tegen 0,014% rente. Ondertussen wordt echter geld minder waard vanwege de inflatie. Dus als de lening wordt terugbetaald is de staat er op vooruit gegaan, door te lenen. Langer lopende leningen zoals de 10-jarige staan op 1,66% rente, ook flink onder de inflatie.

Het dus helemaal niet nodig om drastisch te gaan snijden omwille van de staatsschuld

Maar eigenlijk is dit allemaal gelul. Hierboven heb ik een punt gemaakt, volledig binnen de grenzen van het marktdenken. Klasse leek even niet te bestaan. Het had zo door een goedbedoelende liberaal geschreven kunnen zijn in De Volkskrant. Op het moment dat we vergeten dat Nederland een bourgeois staat is, en dat de meeste 'burgers' eigenlijk gewoon arbeiders zijn, dan worden we gauw meegesleept in de dominante manier van denken. Dan hebben we het al snel over 'onze' staatsschuld en dat 'we' allemaal wat in moeten leveren. Maar dit is een rookscherm.

Er is geen 'wij de Nederlanders'. Arbeiders en bourgeois hebben tegenovergestelde belangen. Zij willen dat wij harder en langer werken, voor minder geld. Ondertussen willen zij minder geld uitgeven aan sociale voorzieningen, en dwingen ze ons om meer uit te geven, zodat zij de belastingen op hunzelf kunnen verlagen.





 




zaterdag 2 juni 2012

Tegen linkse muggenzifterij en revolutionaire puristen

Iedereen kent het wel: de scherpslijpers, de activisten die woordkeuze zo scherp en ideologisch puur (in hun ogen) verwoord willen hebben. En dan niet alleen die van hunzelf, maar vooral ook die van jou. Vaak hebben de scherpslijpers technisch gezien gelijk. Het kan toch bijzonder vervelend zijn om de hele tijd door verheven puristen gecorrigeerd te worden. Waar dient het eigenlijk voor, die ideologische puurheid, of muggenzifterij om een nuance? En waar zou dat toch vandaan kunnen komen, dat radicaal linkse mensen zo graag muggenziften?

Dit is niet een poging om werkelijke verschillen te verhullen of iedereen een soort van ‘laten we allemaal maar vriendjes zijn’ houding aan te praten. Discussie en van elkaar leren is allebei erg belangrijk. Het gaat hier om de scherpslijperij. Dus laat ik beginnen met het eerste wat ik zei: scherpslijpers hebben vaak technisch gezien gelijk, maar het kan bijzonder vervelend zijn de godganse tijd gecorrigeerd te worden. Als een klein kind behandeld te worden. Een voorbeeld is voor mij de taalfeminist (dat zijn feministen die met name bezig zijn de taal of 'het discours' aan te passen). Je mag bijvoorbeeld niet ‘zoveel man’ zeggen, het moet ‘zoveel mensen’ zijn.

Als veel vrouwen zich uitgesloten voelen door het woord ‘man’, dan moet het natuurlijk kunnen dat we ons hier in aanpassen. Maar dit is het punt niet. Het moment dat je iets zegt dat niet puur is in de ogen van de scherpslijper, dan moet er meteen een correctie plaatsvinden. Doelmatigheid staat bij scherpslijpers niet voorop; het gaat slechts om de scherpslijperij zelf, het tonen van het eigen verheven politieke inzicht, de eigen veronderstelde puurheid. Of er in het proces daadwerkelijk iemand overtuigd wordt, dat komt op de tweede plaats. Waar gaat het dan om? Ik zal hier een aantal samenhangende redenen noemen waarom radicaal linkse mensen graag doen aan scherpslijperij, zonder oog te houden voor doelmatigheid. Alles volgt uit wat ik de afgelopen jaren zelf heb gezien en waar ik het met mensen zelf over heb gehad. Er komt geen woord uit een boek.

Ik ben revolutionairder als jij!

Pikorde. Veel radicaal linkse organisaties hebben een weinig vaste en hiërarchische structuur. Wie belangrijk is heeft dan te maken met wat je doet en wat je zegt.  En aangezien we weinig kunnen doen op het moment, gaat het vooral om wat je zegt. Maar hierover later meer. Het is eenvoudig in te zien dat de persoon die zich uiterlijk het meest conformeert aan de heersende opvattingen binnen die groep, en afwijkende meningen aanpakt, dan in achting kan stijgen van de groep, met name van het meer voorname deel van de groep. Dit uit zich snel als scherpslijperij uit de categorie 'Ik ben revolutionairder als jij'. Met name mensen die een drang hebben zich te bewijzen volgen dit patroon. Het gaat hier niet om het overtuigen, maar om de eigen presentatie naar de groep. Taalfeminisme kan dus op een bepaalde manier machismo zijn. Activisten die hoger in de pikorde staan kunnen hun scherpslijperij gebruiken om mede-activisten op hun plek te zetten en zo hun plek helpen veilig te stellen.

Identiteit en studenten. Een groot deel van de radicaal linkse activisten is afkomstig uit het studenten of intellectuele milieu. Hun functie in de maatschappij is afhankelijk van hun verheven intellectuele positie. Ook hierin moet je je bewijzen. Het is als het ware een concurrentiestrijd. ‘Ik weet het beter’ ligt dan niet ver van ‘ik ben beter en nuttiger’. Het resultaat is dan al snel gekibbel om details of nuances oftewel scherpslijperij. Wat hier mee samenhangt is identiteit. Activisme is vaak een zeer belangrijk, zo niet het meest belangrijke, van wat we doen in ons leven. Het is dan ook bij velen van ons een groot deel van onze identiteit. Als iemand je denkbeelden of toewijding in twijfel trekt, raakt dit dus aan je identiteit. Omgekeerd kan je je eigen identiteit bevestigen door ten opzichte van een ander je gelijk te poneren. Scherpslijperij kan dan gauw het resultaat zijn.

Gebrek aan beweging. Een bekend verschijnsel is dat in de strijd activisten nader tot elkaar komen. We werken samen, waarderen elkaar meer, komen qua ideeën dichter bij elkaar te liggen enzoverder. We kunnen ons nut in de praktijk bewijzen in plaats van met woorden. Uiteraard merk je in de strijd ook vaak genoeg wat de verschillen zijn en vinden harde discussie plaats. Maar overwegend komen activisten nader tot elkaar. Het tegenovergestelde gebeurd als er ‘niets gaande is’. Dan worden de lijnen scherper getrokken. Zowel tussen groepen als binnen die groepen blijft er dan voor activisten weinig anders over dan de idealen waar ze het voor doen en de theoretische voorstelling van de middelen om ze te bereiken. De strijd vóór die idealen wordt dan al gauw uitgevochten tussen de activisten. Het resultaat: scherpslijperij en tweespalt. Het feit wil dat in Nederland al sinds jaar en dag de strijd op een laag niveau zit, met zo nu en dan een korte opleving.
 
Nu heb ik in voorgaande alinea’s al een aantal dingen benoemd die het effect of de bedoeling kunnen zijn van scherpslijperij. Geen van deze resultaten zijn echt verheven. Nu zou nog gesteld kunnen worden dat dingen uitgediscussieerd worden dankzij de scherpslijperij. Dat zal voor een deel zeker waar zijn. Maar evengoed kan het zijn dat verschillen danig worden opgezocht en benadrukt dat het niet leidt tot een oplossing, maar tot een breuk en nog meer versplintering Of, ook niet onwaarschijnlijk, dat door de manier van discussiëren mensen in het harnas gejaagd worden tegen het gene wat ze aangepraat wordt èn tegen de persoon/organisatie die het ze aanpraat. Tegelijkertijd heeft dit soort discussie vaak weinig relatie tot de praktijk, het is een discussie over woorden niet over daden (en in tegenstelling tot postmodernistisch dogma is er toch echt wel een verschil tussen iets zeggen en iets doen), het zijn woorden over woorden, reflecteren op reflectie. Als alternatief stel ik een voorbeeld uit het politieke leven van Lenin voor.

Lenin sprak zichzelf continu tegen - en dat is goed

Ik weet niet hoe Lenin was in de omgang, daar zijn nogal tegenstrijdige dingen over gezegd. Dat doet er hier ook niet echt toe. Veel zullen Lenin zien als iemand die (voor zijn tijd) een perfect revolutionair was. Maar weinig mensen hebben zich zo vaak tegengesproken, omdat ze iets hadden geleerd, als Lenin. Stel je voor: we vinden (eventjes) een tijdmachine uit en zetten de Lenin van 1916 tegenover de Lenin van zomer 1917. Het zal geen heftige discussie opleveren, immers, beide zijn bolsjewiek, overtuigt revolutionair….alhoewel?

In 1916 stelde Lenin nog dat een socialistische revolutie in Rusland eigenlijk niet mogelijk was. Eerst kwam de burgerlijke, daarna, na een onbepaalde periode, was de socialistische revolutie mogelijk. De details doen er niet precies toe. De Lenin van 1917 dacht iets anders: namelijk dat je in vanuit de burgerlijke revolutie door kon stoten naar de socialistische. In 1917 hadden de Bolsjewieken de meest heftige discussies en Lenin speelde er geen kleine rol in. Zet men de Lenin van 1917 tegenover de Lenin van 1916, dan had de eerste de laatste voor ‘reformist’ kunnen uitmaken, en de laatste de eerste voor ‘ultra-links’.

Lenin leerde pas dat socialistische revolutie mogelijk was in 1917. Hij nam de theorie van Trotski over, maar in een bepaalde contekst, namelijk die van de Russische revolutie zelf. Het was niet de scherpzinnigheid van Trotski, die veel langer de theorie van permanente revolutie aanhing, die Lenin overtuigde. Het was dat Lenin zich openstelde voor nieuwe gedachten en probeerde te leren. Dit is werkelijk het enige dogma van het marxisme. Door deze houding kon hij in de dialectiek van 1917 de nodige lessen trekken. In zekere zin had de Lenin van 1916 ongelijk; maar anders bekeken, zat hij gewoon op een ander punt in het leerproces. Het is natuurlijk wel zo dat in een revolutie men sneller leert dan wanneer dan ook, wat het grote verschil tussen 1916 en 1917 goeddeels verklaart.

Scherpslijperij veronderstelt al gauw een zeer rigide en helder afgebakend idee. Het verschil met dogmatiek is vaak klein of zelfs afwezig. Scherpslijperij bij de één leidt ook nog makkelijk tot scherpslijperij bij de ander. Dit is een obstakel in het leerproces, wat we allemaal continu door moeten maken. We moeten beseffen hoe we zelf leren en hoe anderen leren. Leren doen we in de eerste plaats door strijd. Als er geen strijd is moeten we proberen daar de aanzet toe te geven,  en niet blijven steken op elkaar inhakken over woordkeuzes. Als we het dan hier over hebben, zou dat in de contekst moeten zijn van wat die praktisch betekenen. Als we dan van mening zijn dat die keuzes verkeerd zijn, dan moeten we daar zeker de discussie over aangaan. Maar dus niet blijven steken semantiek, in reflectie op reflectie.

En nee, natuurlijk ben ik ook niet perfect. Verre van. Dat zou wat zijn…