 |
| Black Panther voedselprogramma |
Als grap zou ik kunnen zeggen dat Black Panthers niet echt vaak naar Nederland komen, behalve dan voor de IS. De vorige keer dat een Black Panther in Nederland was, was dat David Hilliard. Ook hij kwam naar het Marxisme Festival. Hij legde continu de nadruk op de aloude organisatiemethode van de Black Panthers: organiseer dingen voor je gemeenschap zoals eten, zorg, onderwijs, enzovoorts. Bij deze voorzieningen moet je denken aan een ghetto als Harlem in New York dat er vóór de Black Power beweging er nog vele malen erger voor stond dan nu.
De Universitaire Activisten, een activisten-club waar de IS toen ook bij betrokken was, raakten zo geïnspireerd dat velen het idee opvatten om vervolgens aan de witte studenten op de UvA eten te gaan uitdelen. Als IS hebben wij daar toen hard tegen gepleit. Niet alleen hadden we met onze weinige middelen belangrijker werk te doen, maar daarnaast verschilde de omstandigheden van de blanke UvA-student in 2007 radicaal met die van een zwarte ghettobewoner in 1970. Wat de Black Panthers de ghettobewoners bood hadden de studenten al (eten), of de staat bood het hen aan via een verzorgingsstaat, zoals onderwijs en zorg.
Er is niets mis met inspiratie opdoen van eerdere bewegingen, maar het is wel handig het marxistische adagium te volgen: een concrete analyse maken van een concrete situatie. Oftewel: niet rücksichtslos kopiëren van een andere situatie. Echter, de situatie in Nederland is weer danig oninspirerend, en links hier zo onderontwikkeld, dat trends vanuit het buitenland hier toch wel (alhoewel met enige jaren vertraging) meestal wèl heen gekopieerd worden. Vervolgens zijn activisten dus bezig met de verkeerde gereedschappen, om het maar zo te stellen, want ze zijn niet geschapen voor de specifiek Nederlandse omstandigheden.
Gister was er dus weer die confrontatie met de Black Panther methode. Het deed me terugdenken aan een kritiek die ik had gekregen van een kameraad uit Amsterdam West. Wat biedt de IS nu concreet voor jongeren in West? Mijn antwoord was het grote verhaal: een efficiënte manier van organiseren zodat je kan interveniëren in strijd als het losbarst, goed kunnen mobiliseren, principieel socialistisch zijn enzoverder enzoverder. Ik zal het niet helemaal uiteenzetten, maar hij was er niet helemaal tevreden mee.
Voor een organisatie als de IS is dat grote verhaal het belangrijkste en voornaamste. Voor de duidelijkheid: het lijkt me geen goed idee als de IS zich bezig gaat houden met zelfhulp zoals bijvoorbeeld Vrouwen Tegen Uitzetting dat doet. Dat is te beperkt. VTU doet prima werk en helpt veel mensen, maar de problemen in de wereld moet je in de eerste plaats proberen uit te roeien, niet verzachten. Daarvoor moet je a) een idee hebben waar die problemen vandaan komen b) een idee hebben van hoe je dat fundamenteel aanpakt en c) daartoe een krachtige organisatie en beweging toe weten op te bouwen. Echter, wat we concreet bieden, dat moeten we niet uit het oog verliezen. Op dit moment is dat tamelijk weinig.
 |
| Black Panther kledingvoorziening |
Het zou goed zijn als wij als kameraden elkaar beter weten te ondersteunen bij vraagstukken als: hoe confronteer je een racistische agent op straat? Hoe ga je om met een seksistische collega? Hoe bundel je onvrede op je werk in een actie tegen je baas? Het zijn dat soort dingen die niet meteen op het niveau liggen van 'hoe bouwen de de volgende massa-demo' maar het zijn belangrijke kwesties waar iedere werker en student zich voor geplaatst ziet. Wij praten hier uiteraard wel over onderling. Op mij werk heb ik ruimte kunnen bevechten en een voor mij zeer voordelige regeling kunnen treffen door de baas bang voor mij te maken. Na het een en ander aan subtiele verwijzingen zoals 'Google mijn naam maar eens' liet ik her en der wat 'grapjes' vallen. 'Ach ja, als het me niet bevalt, dan sta ik hier morgen met 30 gemaskerde idioten voor de deur'. En zo zijn er veel meer voorbeelden. Gister na de bijeenkomst vertelde een andere kameraad, toen we het hier over hadden, ook met veel plezier over hoe hij met wat andere collega's ooit een racist op zijn werk het zwijgen had opgelegd door hem even apart te nemen.
De Britse Socialist Workers Party (ja, ik haal hun als een voorbeeld aan) hebben een brochure die tamelijk gedetailleerd ingaat op hoe je je op je werk kan positioneren als vakbondslid. Welke stappen je moet nemen, welke rechten je hebt, hoe je discussies aan kan gaan, hoe je je moet verhouden tot de bond en je baas, etc. etc. Het is een zeer leerzame brochure, gebaseerd op jaren ervaring die SWP'ers hebben met dat werk. De partij heeft die ervaring gecentraliseerd (een voorname functie van centralisme is het centraliseren van ervaringen) en gebundeld in de brochure. Dit is zeker een goed voorbeeld van hoe je als socialistische organisatie je leden iets concreet kan bieden, 'waar men concreet iets aan heeft'.
Me dunkt dat we hier wat van kunnen leren. We kunnen onszelf veel concrete lessen en handvaten bieden voor problemen die je als socialist, alleen of gezamenlijk, alledaags tegenkomt. Wederom, socialisten moeten vooral hun aandacht gericht houden op de revolutie en bezig zijn met de totaalstrijd. Uiteindelijk is dat het enige waar de werkende klasse als geheel op de lange termijn concreet iets aan heeft. Maar dat concrete in het hier en nu moeten we niet uit het oog verliezen. Tijd om hier eens wat verder over na te denken. Of ben ik nu weer te veel beïnvloed door de Panthers?
