Inkomens-ongelijkheid, het Evangelie, het Internet, Onvrijheid

Ah, blijkbaar is er weer ‘ns iets ‘viral’ gegaan. Een goed vormgegeven filmpje, dat simpel uitlegt hoe de inkomens-verdeling in de VS in elkaar zit. Interessant is dat het hier gaat over de ideale inkomensverdeling die amerikanen voor zich zien, wat amerikanen dénken dat de inkomensverdeling is, en wat die daadwerkelijk is. Kort samengevat: het eerste is een vrij gelijke verdeling (waarbij het interessant is dat ‘links’ en ‘rechts’ hetzelfde ideaal hebben), het tweede flink wat ongelijker maar bijna niemand zit onder de armoede-grens, het derde is ziek ongelijk. 

Door de Zwarte Lynx

Bekijk het filmpje ' Wealth Inequality in America' hier zelf.

Nou is er de tendens om te denken dat, als mensen de waarheid maar weten, het dan allemaal goed komt. ‘The truth shall set you free’, zoals dat stokoude boek zegt. Het internet, als ‘informatie-snelweg’ is hét middel om die waarheid te verspreiden, en wordt zo hét middel tot sociale verandering. En ja, het klopt, met het internet kan je snel informatie verspreiden, zo zie je wel in het feit dat dit filmpje ‘viral’ ging en ik weet niet hoeveel mensen bereikte.

Maar een middel tot sociale verandering? Hier zijn een aantal problemen mee. Ten eerste: de meeste mensen hebben echt wel door dat het een totale klerezooi is. Dat blijkt in het filmpje al uit het, op zichzelf, vrij grote verschil tussen de ideale inkomensverdeling en de inkomensverdeling die mensen denken dat er is. Hebben ze dat trouwens niet, dan is dat wel snel opgelost zo. Ik ontken niet dat het internet z’n voordelen heeft. Maar ook het bewustzijn van het feit dat er dagelijks een zieke hoeveelheid kinderen doodgaan aan ondervoeding, heeft er niet voor gezorgd dat zij daar niet meer aan dood gaan. En het is niet alsof de tijd dat we dit weten simpelweg niet lang genoeg is om er iets aan te doen, en al helemaal niet alsof er niet genoeg vreten is op aarde.

Dat brengt ons op het tweede punt waar de ‘bevrijdende waarheid’-theorie de mist in gaat: voor elk probleem kunnen er honderden oplossingen zijn. In het huidige politieke gelul zijn daar twee uitersten voor te vinden, die beide nergens op slaan waardoor we tot aan Openbaringen 6 of de crisis-aller-crises heen en weer kunnen blijven pingpongen. Alles ertussenin slaat natuurlijk ook nergens op, want ook een combinatie van verschillende soorten stierenstront blijft gewoon stront, hoe goed je het ook mengt. Dat er “geen simpele oplossingen zijn” betekent niet dat een ingewikkelde oplossing die bestaat uit meerdere simpele oplossingen geformuleerd in moeilijke taal het opeens wel oplost. Aan de ene kant vind je in ieder geval de sociaal-democratie met haar oplossing *: de overheid moet ingrijpen en geld overhevelen van de rijken naar de armen. Aan de andere kant vind je ‘libertairen’** met daar niet zo gek ver van verwijderd de neoliberalen. Zij zullen zeggen dat de inkomens-ongelijkheid een gevólg is van het ingrijpen van de staat. Zou de staat met z’n poten van de economie afblijven, dan zou de welvaart vanuit zichzelf naar beneden sijpelen en de armen niet langer arm zijn enzovoort.***

Waar is die moker, hoe nemen we die in onze handen, om die dam stuk te
slaan? Of gaat het om het hebben van een schep, om de rivier zelf om de
dam heen te leiden?

 Of een boormachine, om het grondwater te bereiken?

En daarin zit verstopt dat, ten derde, het die mensen die doormiddel van dit soort filmpjes op de hoogte gesteld worden van de waarheid aan iets ontbreekt. En dat is, heel simpel, een manier, een middel en de tijd om er iets mee te doen. Verstopt in al het gelul over inkomens-ongelijkheid zit de fundamentele onvrijheid van ons dagelijks leven. Wij moeten werken, onze energie en onze tijd opofferen. Wat doen we in die tijd? We maken deze samenleving, in al haar aspecten. Waardoor wordt dat ‘maken’ geregeerd? Door de noodzaak, binnen de economie, van het vergroten van die economie. Van het geld wat de aandeelhouder investeert, meer geld te maken. Anders had de aandeelhouder zijn geld niet geïnvesteerd! En waarom doen we dat? Zodat we wat geld hebben. Zodat we in die samenleving die we maken, kunnen ‘leven’, kunnen consumeren. Waar zit in deze opeenvolging van productieve slavernij en consumptie vrijheid dat middel, voor ons, in het dagelijks leven, om de samenleving**** anders te maken? En dus leggen we onze hoop in een ver-van-ons-bed, ver-van-ons-dagelijks-leven ding dat de overheid heet. Waar dan weer die twee polen om elkaar heen draaien, over de vraag of de overheid wel of niet moet ingrijpen, en alle posities daar tussen.

Deze wereld is ziek van bewustzijn. Iedereen wéét dat het een teringzooi is, en bijna iedereen wéét dat alle verhalen in dat parlement het niet zullen oplossen. En we wéten, dat we geen invloed hebben. En zo wordt de mens geboren, die in onwetendheid een verloren zegen ziet.

Nu eens geen retorische vraag: hoe die invloed wel te krijgen? Niet “wat moeten we doen om X voor elkaar te krijgen?” maar

hoe moeten we handelen  om ervoor te zorgen dat we voor elkaar krijgen dat, wat we dan ook voor elkaar willen krijgen, we voor elkaar zúllen krijgen? kortom, hoe nemen we onze levens in onze eigen handen?

Één ding weet ik wel: dat gebeurt niet in die schijnwereld die in ons bewustzijn een steeds grotere plek inneemt, niet met het evangelie in onze handen, maar met de mensen en dingen om ons heen. Hoe vind je die? Begin in ieder geval door weg te kijken van dit scherm. Iedereen vindt het kut, je bent niet alleen.

Of misschien beter
iedereen is alleen, dat hebben we gemeen.

---

*En ja die vind je ook in de VS: de uiterste linkerflank van de democratische partij heeft sociaal-democraten die minstens zo principieel zijn als Roemer.
**Denk aan de anti-oorlogsrepublikein Ron Paul die het wetsartikel wil afschaffen dat discriminatie op grond van ras enz. door bedrijven verbied in de VS. Dit soort vrijheidslievenden zijn zich duidelijk niet bewust van het feit dat de consequentie van (sociale) dood indien je een contract niet aanvaardt niet fundamenteel verschilt van de dreiging van (sociale) dood als je een wet overtreedt. ‘Sociale’ is toegevoegd voor  veel van die landen die het lef hebben zich ‘beschaafd’ te noemen, alleen maar omdat ze mensen niet dood laten gaan van de honger (binnen hun grenzen) of executeren (weer, binnen hun grenzen).
*** En dan hebben we het nog niet eens over de discussie die tussen beide polen ontstaat. Met argumenten als “maar dan vluchten de rijken naar het buitenland” en “de staat moet wel een minimum-loon vaststellen anders zijn sommigen wel heel erg slecht af”. Van waaruit de honderden tussenposities tussen de twee polen naar voren komen. Nu zullen sociaal-democraten het punt maken dat de armen er in ieder geval op vooruit gaan als er geld wordt overgeheveld. Maar ik kan me voorstellen dat libertairen het punt zullen maken, dat als de staat met zn poten van het geld van de rijken af blijft, de rijken vanuit zichzelf via liefdadigheid meer geld aan de armen zullen geven. En inderdaad, liefdadigheid is al sinds mensenheugenis een hobby van rijke sufkutten die zich vervelen omdat zij niet, zoals de meesten, zich de tyfus in moeten werken om iets van een leuk leven te kunnen hebben en daardoor de tijd niet hebben om zich te vervelen en nog niet zijn uitgekeken op de mogelijkheden die het geld je geeft om je in een of ander stukje van de entertainment-industrie in te koppelen en lekkere dingen te eten en te drinken enz. 
**** Dat wil zeggen, ons dagelijks leven. Of daar veel in wordt samen geleefd is nog maar de vraag. In het gelul over de naïviteit van “de maakbare samenleving” zit een aanval verstopt op onze mogelijkheid zelf te bepalen hoe onze relaties met anderen zijn, waarmee het tegelijkertijd al onze relaties met anderen ondermijnt en onze banden tot ketens neigt te maken.