 |
| Joke Kaviaar: terrorist of vrijheidsstrijder? |
Ergens gaat het ons er wel om om
de staat te rellen. Als je ze op de kast heb zitten dan voelt dat erg goed. Het
wordt wat minder leuk als je de staat danig heb geïrriteerd dat ze je er voor
aanklagen. Dit is wat Joke Kaviaar is overkomen. De staat zit al langer achter
aan haar aan, en heb haar ook al eens vastgezet, maar nu is het menens. Morgen dient haar rechtszaak wegens opruiing met terroristisch oogmerk.
Maar als Joke de bak in moet, dan ben ik ook schuldig, gooi mij er maar
achteraan. Dit is een principekwestie. Joke doet veel zeer principieel werk,
maar niet kwalitatief anders dan vele andere activisten. Zij is er tussenuit gepikt om als voorbeeld te dienen voor de rest, met andere woorden,
dit is een voorbeeldje staatsterreur.
Eens kijken, hoe zal ik dit
beargumenteren. Ik kan natuurlijk het burgerlijke excuus geven, dat het
eigenlijk mag wat we doen. Dus dat ga ik eerst even doen. Want dit zijn de maatstaven
waarlangs ook de rechtbank meet, toch?
Vrijheid van meningsuiting en
vereniging gaat per definitie over afwijkende
meningen die een andere manier van regeren, leven etc. voorstaan dan de status
quo. Vrijheid voor niet-afwijkende meningen en
daden heeft iedere regiem altijd gekend; vrijheid voor afwijkende meningen
en daden is de werkelijke lakmoestest van hoeveel daadwerkelijk mag. Daarbij: er
bestaan dingen als loze meningen, die worden gevent in debatverenigingen, maar voor
Jan met de pet is dat kul. Als wij iets vinden van hoe de wereld er voor staat
gaat dat vaak direct over ons leven, waarin wij geteisterd worden door het
kapitalistische systeem en die ondingen van de natiestaten. Onze meningen zijn
dan ook niet loze meningen, maar een wens of een oproep tot verandering. Daarom
schrijf ik afwijkende meningen en daden.
Het één volgt uit de ander. De wens tot verandering (mening) leidt tot de daad
die de verandering teweeg moet brengen. Vrijheid voor het één moet ook vrijheid
voor het ander betekenen, anders is de vrijheid van meningsuiting een lege
vrijheid.
Met andere woorden, wij hebben
het recht tot opruiing, het aanzetten van andere mensen tot daden die tot
verandering kunnen leiden.
Affijn, maar dat is natuurlijk
leuk en aardig voor een hersenoefening, zo werkt het niet. Vrijheid van
meningsuiting is aan grenzen gebonden: de heerschappij van de kapitalisten mag
niet werkelijk ondermijnd worden. Dit is precies de grens tussen een braaf
opiniestuk en opruiing. In alle eeuwen, in alle landen, hebben heersers
pogingen gedaan om het werkelijk subversieve
uit te bannen en het volk voor de gek te houden met palliatieve ‘vrijheden’. In
vroegere eeuwen werd ons de vrijheid na de dood beloofd als we ons braaf
gedroegen. Nu hebben we het parlement en de burgerlijke wetten om ons te
verdoven met nepvrijheden. De staat tolereert dus de loyale oppositie, zoals parlementaire
politieke partijen, en probeert de werkelijke oppositie neer te slaan.
Het controleren van immigratie is
een cruciaal middel van iedere natiestaat in het reguleren en bespelen van de
demografische samenstelling van de bevolking, maar belangrijker, het afschermen
van bevolkingen op basis van afkomst is essentieel voor het creëren en in stand
houden van overheersingsideologieën als nationalisme en racisme, ideologieën die
niet kunnen bestaan zonder grenzen en met vrijheid van beweging. Joke Kaviaars
jarenlange harde actievoeren tegen het immigratiebeleid stelt haar dus recht tegenover
de staat.
Maargoed, moeten wij nu gaan
kruipen voor de bourgeoisie, onze principes loochenen, en ons schikken tot de
loyale oppositie? Nee! Dus ik ga het even anders stellen. Opruiing? Ja, en met
plezier. Al jaren staat mijn leven in dienst van het vernietigen van het
kapitalisme en het omverwerpen van de staat. De staat zal onze wil niet breken,
wij gaan door. Alle systemen komen ooit ten val. Sla alle grenspoorten en
gevangenissen kapot! Dood aan het systeem!
Vrijheid voor Joke Kaviaar!
