“Ik ben slim, de rest is dom” Walgelijk. Deze
beredenering. En ik zie het zoveel. Zelfs mensen die ik voor de rest heel hoog
heb zitten, hebben dit verankerd in hun bewustzijn. Ik haat het. Zelfs mensen
waar ik voor de rest van hou, dat aspect van hun haat ik vanuit de grond van
m’n ziel. Want het slaat nergens op, gebaseerd op frustratie en niks anders.
Voor die slimme mensen die de ‘domheid’ van anderen niet begrijpen, zet ik het
hier ff op een rijtje.
Door De Zwarte Lynx
“Het boeit me niet”
Als mensen iets niet weten,
komt dat bijna nooit omdat ze daar de hersencapaciteit niet voor hebben. Vaak
komt dat gewoon omdat dat iets hun geen ene fuck boeit. Toen ik een jaar of 11
was kon ik de code-namen van alle stranden waarop de geallieerden landden tijdens
D-Day zo achterstevoren opnoemen. Die namen wist ik omdat ik de tweede
wereldoorlog razend interessant vond. Maar om nou te zeggen dat ik dan slimmer
was dan waarschijnlijk zo’n 95% van alle andere 11-jarigen? Neuh, iedereen kan
de absurditeit daarvan inzien – al was het maar omdat ik nog maar een paar van
die code-namen kan op noemen, en ik er toch wel vanuit ga dat ik niet dommer
ben dan op m’n 11e. De meeste 11-jarigen boeit die tweede wereldoorlog gewoon
geen fuck.
Een ander voorbeeld. Ik ken
een meid die je gewoon vóelt afhaken naar mate het meer dan twee seconden over
politiek gaat. Dat komt niet omdat ze het niet kán begrijpen, maar er simpelweg
niet de energie in wil steken om er naar te luisteren. Waar ze dan wel weer
enorm veel van af weet: make-up. Nah, daar weet ik dan weer geen kut vanaf.
Maar zij kan niet zeggen dat ik dom ben, omdat zij zoveel meer van make-up
afweet dan mij – terwijl ik in de ogen van velen wel zomaar kan zeggen dat zij
een domme doos is omdat ze niks van politiek afweet en alleen maar met make-up
bezig is! En dat, godverdomme, terwijl de kennis die zij heeft van make-up haar
waarschijnlijk een stuk meer van pas komt dan mijn kennis van politiek: al mijn
kennis van de politiek heeft nog nooit één wet tegengehouden of er doorheen
gekregen, haar kennis van make-up zorgt ervoor dat ze er goed opgemaakt uitziet
en sneller en knappere jongens aan de haak slaat.
“Ja, én?”
En zo komen we bij nog een
reden waarom mensen vaak iets niet weten. Met die specifieke kennis, wat móeten
ze in hemelsgodsnaam daarmee? Veel van de kennis die hoog wordt geprezen in
deze maatschappij, is kennis die weinig raakvlak heeft met ons dagelijks leven.
Ik noemde al de politiek, maar de vele ‘weetjes’ vallen daar ook onder. En het
ene weetje wordt hoger gewaardeerd dan het andere weetje. Zo heeft “het menselijk lichaam bestaat voor
80% uit water” om een of andere reden een hogere status dan “Brad Pitt en
Angelina Jolie hebben elkaar ontmoet in X”, ook al zijn ze allebei even
relevant voor de grote meerderheid van mensen: als je niet in de
gezondheidszorg of bepaalde tak van wetenschap werkt of relatietherapeut bent
voor beroemde filmsterren heb je er geen fuck aan.[4]
Gerelateerd aan het
politieke activisme is dit ook van belang. Hoe goed wij niet zijn in het
verzamelen van verhalen over de effecten van het kapitalisme! Verhalen van
corruptie, de achtergronden bij hongersnoden, uitbuiting enzovoort enzovoort!
En de mensen die dat niet weten? Dat zijn “sheeple”, klootjesvolk,
conformisten, gematigden, die wakker gemaakt moeten worden! Maar jongens (en
meisjes), wat móet je met al die kennis als er geen oplossing voor valt aan te
dragen waar je aan mee kan helpen? Dat resultaat heeft? De realisatie dat wij
uitgebuit worden en dat onze vrijheid wordt afgepakt, is alleen maar pijnlijk
als ik er voor de rest niks aan kan doen.[5] En in die situatie zitten we:
genoeg bewustzijn van wat het probleem is, geen handvaten om er iets aan doen.
Zoals mijn moeder wegzapt
als ze weer een hongersnood voorbij ziet komen op tv. Je wordt er alleen maar
verdrietig van, en wat je ook doet, ze gaan dood! En zo kom je bij nog een
reden waarom mensen dingen niet weten:
“IK WÍL HET NIET WETEN!”
Goed, dit is maar een greep
uit de redenen waarom mensen dingen niet weten, er zijn er vast nog veel
meer[2]. Maar terug naar het begin; waarom vind ik dit zo walgelijk? Ten eerste
omdat de ‘slimmerik’ hiermee aangeeft zich intrinsiek beter te voelen dan de
‘dommerik’. Ten tweede omdat je daarmee alles wat de ‘dommerik’ zegt en doet
diskwalificeert, want zij/hij is dom. En dat voelt die ‘dommerik’ ook, en die
zal ofwel jou een klootzak vinden of jouw mening die je van hem hebt overnemen
en zn leven lang achter ‘slimmeriken’ gaan aanlopen en zijn eigen gevoelens
opzij zetten (“sheeple” was het toch?). En tenslotte, eigelijk het
belangrijkste: je neemt de moeite niet
om je in de ander te verplaatsen, want hij is toch dom, en jij niet - dus
waarom zou je je ‘verlagen tot zijn niveau’. Opnieuw is dit desastreus voor
politieke activisten, sowieso als je jezelf als revolutionair beschouwt – maar
eigelijk ook gewoon als zijnde een mens tussen andere mensen is het fucked up,
jezelf afsluitend voor iedereen die niet weet wat jij weet.
En als je nou denkt “maar ik sluit me niet af
voor mensen! Ik wil ze juist laten weten wat ik weet!”... ach... gut... ben je
er zo één? Zo’n volksverheffer, overtuigd dat hij/zij degene is die de dommen
zal verlichten met zijn kennis? Zo een, die door uit te gaan van de
fundamentele ongelijk[waardig]heid van de mensen hun gelijk[waardig]heid denkt
te bewerkstelligen? Dan is er nog altijd het feit, dat jij doordat je de rest
als dom ziet nooit open zal staan voor die dommen, want zij zijn dom, en jij
bent slim. En zo zal je nooit al die dingen leren, die degenen die niet weten
wat jij weet wel weten.
Dus zeg ik, als je zegt dat
je slimmer bent dan de rest, ben je gewoon te achterlijk om te begrijpen waarom
andere mensen bepaalde dingen niet weten die jij wel weet![1] Dan sluit je
jezelf bij voorbaat af van al die dingen die diegenen weten die niet weten wat
jij weet! Of beter: het boeit jou blijkbaar niet, je wikkelt jezelf liever in
die heerlijke zichzelfontkennende onwetendheid waarin één ding vast staat: ik
ben slim, de rest is dom. Geen dommere positie in te nemen, dan de positie die
zegt dat jij slim bent, en de rest dom. Geen dommer mens dan de mens die denkt
slim te zijn.[3]
[1]Zulks is mitsgaders een
indicatie van een mankement in zogeheten theory-of-mind, markant fenomeen van
individuen in het autisme-spectrum, welk een pervasieve ontwikkelingsstoornis
is die zich mede kenschetst door middel van reductie van communicatieve skills alsook anderssoortige beperkingen
met betrekking tot de sociale interactie. Daarmee wil ik natuurlijk niet zeggen
dat als je deze houding hebt, dat je dan autist bent, of zelfs dat mensen die
zich ergens richting autisme bewegen onmogelijk zich kunnen verplaatsen in
anderen – voor beide groepen geldt hetzelfde: doe s een beetje moeite! Maak de
keuze van het autisme af te bewegen! En laat vooral vallen dat jij zo speciaal,
beter en slimmer bent dan al die anderen. Sheeple? YOU ARE ONE OF THEM!
[2]bijvoorbeeld:
“Watte?” – wat je zegt kan
ie best wel begrijpen, maar niet als je van die dure, mystificerende, vaak uit
een andere taal overgenomen woorden met veel lettergrepen gebruikt (vaak ook
jargon). Daar spreekt ook uit dat je je slim voelt, en scheept de ander gelijk
op met een gevoel dat ie achterlijk is omdat ie niet weet wat
antidisestablishmentarianisme betekent.
“Nog nooit van gehoord” –
deze persoon kijkt niet op dezelfde websites als jou, vindt studio sport
interessanter/leuker dan pauw en witteman (en gelijk heeft ie), gaat liever
voetballen dan boeken lezen enz.
[3] Ja, slimmerikken, ik ben
me bewust van de paradox dat ik zeg dat ik het idee dat veel mensen hebben dat
zij slim zijn en andere dom zijn, dom en walgelijk vindt. Maar goed, ik kijk
ook neer op mensen die op anderen neer kijken – of, op in ieder geval dat
aspect van die mensen. What can i say, het leven is ingewikkeld. Ik vind ook
dat een dictator door zijn kop schieten [nogal een autoritair iets om te doen!
ik verbied hem zo maar om dictator te zijn, zelfs om te leven!] geen
autoritaire maar een bevrijdende daad is.
[4] Behalve dan natuurlijk
omdat andere mensen je cool vinden als je dat weet, en dat hangt weer af vd
‘scene’ waar je in zit – is, kortom, sociaal bepaald.
[5] “Maar je kan er wel iets
aan doen!” klinkt het activistenkoor, waarna ze aankomen met dingen als “het
geluid verspreiden dat het anders kan”, van ver van me bed abstracties als “het
overnemen van de productiemiddelen” en “het vernietigen van de staat” – ja, hoe
dan?! Hoe komen we van het hier en nu tot die situatie? En ja, ik ben er ook
wel mee eens dat er iets aan gedaan kan worden, maar om nou te zeggen dat we
praktisch aantonen dat het kan... neuh, het blijft bij woorden.
