Bejaarde krako's reageren op troonafstand

Geen verschoning
geen kroning!


In het kader van opruiende teksten wil ik graag iedereen verzoeken om op 30 april passerende koetsen, mits die zijn voorzien van kogelwerend glas, te bekogelen met stukjes aluminium van 4 gram. 

De frustratie van Ton Heerts

Polder neemt werkers 'niet serieus'

Update: Asscher 'herkent zich niet in beeld' ... FNV-voorzitter Heerts: 'Ik wil zo graag met VVD en PvdA frustreren dat de vakbeweging eens tegen de werkgevers optreed, en alleen maar overleg voert' ... CDA wil 'opheldering'

 

De FNV-voortzitter is gefrustreerd dat VVD en PvdA zijn plannen om strijd te frustreren via een een sociaal akkoord, frustreren. Ton Heerts, voorzitter van de vakcentrale FNV, zegt dat in een vraaggesprek met de Volkskrant. Volgens Heerts worden allerlei meningen doorgevoerd - denk aan de vakbeweging niet meer nodig hebben - zonder dat hierbij overlegd wordt met de vakbeweging, zoals afgesproken.

Het originele bericht. 

Update
Minister Asscher van Sociale Zaken herkent zich niet in het beeld dat het kabinet het overleg met de sociale partners frustreert. Volgens de minister is er volop ruimte voor overleg en worden de bonden niet overal buiten gelaten. De Volkskrant meldt:

Volgens hem (Asscher, red.) was de afspraak dat er geen nieuwe voorstellen zullen komen zonder overleg met vakbonden en werkgevers. De voorbeelden die Heerts noemt, zijn volgens de minister niet van toepassing.

Zo hebben de sociale partners vooraf inzage gehad in de brief van minister Stef Blok (Wonen) aan de Eerste Kamer dat het kabinet geen ruimte ziet om vakbeweging überhaupt serieus te nemen. En de bezuiniging op compensatiemaatregelingen van staatssecretaris Jetta Klijnsma van Sociale Zaken voor vakbondsbureaucraten die ontslagen worden vanwege de door haar besloten FNV reorganisatie, konden niet langer wachten. 'Dat was al ingegaan. De wet was al in werking. De afspraak was niet om 3 maanden niet te regeren.'

CDA
Tweede Kamerlid Pieter Heerma (CDA) wil opheldering van minister Lodewijk Asscher van Sociale Zaken over de uitlatingen van Heerts. Heerma wil Asscher dinsdag naar het wekelijkse vragenuurtje van de Kamer halen, meldt Trouw. 

Eerder
Heerts waarschuwt in de krant:

"We gaan voor herstel van vertrouwen in de polder. Dat is nodig om de de strijd te saboteren. Maar op deze manier komen we aan onderhandelen niet toe."

Op 19 december vond het Midwinteroverleg met de sociale partners plaats. Het kabinet zegde destijds toe open te staan voor eventuele alternatieve voorstellen, mits op deze manier werkers een sigaar uit eigen doos werd geboden. Maar daar lijkt het kabinet zich nu niet meer mee bezig te houden. Heerts voelt zich niet meer serieus genomen door de bewindspersonen met wie hij moet onderhandelen.

Zo hekelt de FNV-voorzitter het versneld verhogen van de VNO-NCW voorzitter Wientjes taillemaat. 'De man kan moeilijk lelijker'. Het gat dat ontstaat tussen het schoonheidsideaal en het gemiddelde uiterlijk van een bestuurder wordt zo gevaarlijk groot. Ook toonde Wientjes zich ontevreden over de schoenen van de heren Rutte, Asscher en Wientjes. 'Zwarte schoenen laten teveel doorschemeren wat je wilt. Bruine schoenen kunnen beter liegen'. Kijk maar, stelde Heerts, die trots zijn schoenen liet zien.

Daadkracht zonder draagvlak

Naast de schoenkleur vindt ook de mededeling van minister Stef Blok (Wonen) dat het hypotheekbeleid niet wordt aangepast, geen genade bij de FNV-voorzitter. "Daarover was overleg toegezegd. Kan iemand mij vertellen wat een vakbond dan moet doen als er geen overleg is?! Dit kabinet legt de rekening van het gebrek aan overleg geheel bij de FNV voorzitters. Daar willen wij graag overleg over".

Heerts verwijt het kabinet dan ook daadkracht zonder draagvlak. 

"Het is heel stoer allemaal, maar het is te omvangrijk, te desastreus. Wij mogen meepraten om alternatieven te bedenken, maar daar fietsen ze doorheen. Dat frustreert het overleg enorm. Iedere keer dat ik iets wil zeggen, springen Rutte en Wientjes op hun BMX om over de stoelen en tafels te crossen".

Op 19 december kwamen kabinet, werkgevers en vakbonden voor het eerst in een jaar tijd bij elkaar voor sociaal overleg. Bonden en werkgevers spraken toen van een goed begin. 

Foto: (VRNL) FNV-voorzitter Ton Heerts en Bernard Wientjes, voorzitter van werkgeversorganisatie VNO-NCW, praten met minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid Lodewijk Asscher en premier Mark Rutte in het Torentje op het Binnenhof.

 

Tijd om de vluchtelingenstrijd op een hoger plan te trekken.

Vluchtkerkbewoner Ahmed spreekt gevangenen toe bij Kamp Zeist, 5 januari. Foto: Antiorde

Wij, vluchtelingen en activisten, demonstreren nu al vele maanden in de huidige ronde van strijd voor een oplossing voor de vluchtelingen en tegen het immigratiebeleid. In het begin konden we met kleinere acties goed in de kijker komen. Nu is het tijd om de strijd op een hoger plan te trekken: we moeten werkelijk gaan toewerken naar een oplossing. De sympathie die er onder lagen van de Nederlandse bevolking is voor de vluchtelingen moeten we mobiliseren. De manier waarop werpt discussies op binnen activistisch links. Hier valt te lezen hoe de demonstratie van 23 maart juist wat leus betreft radicaler wordt dan wat we eerst deden, terwijl het volledig binnen de ‘traditie’ van vluchtelingenprotesten in Amsterdam past.

Tot nu toe ben ik zeer te spreken over de samenwerking die activisten aan de dag hebben gelegd. Heerlijk. Dit ging niet zonder slag of stoot: er was oud zeer en ik heb ook momenten gehad dat mensen uit zekere bewegingen mij op een simpele wijze probeerden te diskwalificeren: ‘maar jij bent van de Internationale Socialisten’. Dat soort momenten vond ik vervelend, maargoed, zand erover. Gaandeweg ging het allemaal veel beter en konden we goed samenwerken en ontstond een hele positieve sfeer van wat ik kameraadschap noem. Echt, enorm fijn. Vooral met zo’n toch kleine kring van radicaal links in Nederland moeten we wel een beetje de rijen sluiten om überhaupt een deuk in een pakje boter te kunnen slaan. De noodzaak tot eenheid werd gesteld door de vluchtelingenacties, daarbij hamerden de vluchtelingen zelf op eenheid. Onze oude discussies op links? Waar heb je het over! Gewoon actie! Of zoals Berete het altijd zegt: ‘No discouraging. No division. Otherwise we are lost’.

Zoals echter terecht in het Parool een tijd geleden stond is de activistische steun voor de vluchtelingen tot nu toe vooral gekomen uit de links-radicale hoek. Dan heb ik het dus niet over de politiek gezien zeer beperkte faciliterende steun van bijvoorbeeld de Protestantse Diaconie in Amsterdam; ik heb het over de mensen die willen bouwen aan publieke acties om daadwerkelijke verandering te bewerkstelligen. Het Parool maakte er een zielige persiflage van. De afbeelding bij hun artikel destijds was een gemaskerde anarchist die als een poppenmeester de tentenkampen bespeeld. Wat een disrespect voor de vluchtelingen: alsof ze niet zelf kunnen nadenken en schaapachtig achter radicalo’s aanlopen. Ook de VVD gebruikte de betrokkenheid van anarchisten als argument tegen de vluchtelingen tijdens een kameroverleg hierover (zoek op ‘anarchisten’ in dit bestand).

De werkelijke reden dat inderdaad anarchisten en revolutionair socialisten prominent aanwezig zijn is dit: de impliciete of expliciete steun van veel organisaties en partijen aan het deportatiebeleid. Tegenwoordig moet je politiek aardig radicaal zijn als je een wat mij betreft niet meer dan fatsoenlijk standpunt inneemt als ‘vluchtelingen welkom’ of ‘stop deportaties’. Wij radicalen en revolutionairen zijn gewoon de enigen die echt principieel de vluchtelingen steunen, door dik en dun. Daarom zijn wij zo nadrukkelijk aanwezig: het is de schandalige afwezigheid van anderen.

In het begin konden we met relatief kleine acties goed in de kijker komen, en verhoogde dit de politieke druk. Dit waren allemaal toffe acties. We moeten echter vaststellen dat de effectiviteit van deze vele relatief kleine demonstraties, tussen de 100 en 300 mensen, aan het afnemen is. De demonstratie in Utrecht op 5 januari was bijvoorbeeld amper merkbaar op het landelijke niveau. Hèt pluspunt van die dag was het demonstreren op een steenworp van Kamp Zeist en onze interactie met die mensen daar. Dat was voor de gevangenen een grote steun en dat was een erg heftig moment. De raison d’être van de protesten is echter politieke druk en bekendheid van het probleem van de vluchtelingen. Als we hier minder in slagen, en we ook duidelijk wat aan momentum inboeken, dan moeten we denken over nieuwe vormen van actie.

In Amsterdam deden we dit vanaf begin december, dus vlak na de ontruiming, vanaf het moment dat we in de vluchtkerk zaten. We planden vooruit naar de Dag tegen Racisme, eind maart. Dan konden we een groter protest neerzetten met meer organisaties. Ondertussen gingen we door met vooral heel veel actievoeren. Antiorde geeft het meest complete overzicht hiervan. Maargoed, nu botsten we natuurlijk tegen een politieke uitdaging aan. Want hoe ga je verbreden, in een land waarin de meeste partijen je radicale standpunt nauwelijks onderschrijven? En hoe dan? Het is op dit punt dat er nu een belangrijke discussie is ontstaan, die vooral over de (bizar drukke) emaillijsten loopt. Hierover is enige verwarring.  Laat ik dus even een stapje terug doen, naar de eerste protesten in Amsterdam, zoals die van 10 november.

Wat de vluchtelingen betreft was het altijd al de bedoeling om politieke partijen te betrekken. Het is de politiek die met wetten het probleem heeft gecreëerd en in stand houdt. Wetten worden gemaakt in de Tweede Kamer en de regering. Dus als we een oplossing willen moeten we de politiek betrekken. Partijen zouden ons moeten steunen en niet het immigratiebeleid. Dus bij de eerste demonstratie hebben we al pogingen gedaan om partijen zich uit te laten spreken voor de vluchtelingen. Dit resulteerde in de aanwezigheid van Chris Schaeffer van SP Nieuw-West tussen de sprekers voor de Stopera, die zijn steun uitsprak voor de vluchtelingen. ‘Sharon’ is (al dan niet terecht) populair onder de vluchtelingenleiders in Amsterdam: vaak vragen ze of we Sharon Gesthuizen er niet bij kunnen hebben. Het is dus, wat de Amsterdamse vluchtelingen betreft, nooit een ‘puur’ buitenparlementair protest geweest. Dat buitenparlementaire activisten (zoals ik) duidelijk betrokken waren bij die protesten, betekende geenszins dat we ons tot het buitenparlementaire beperkten.

Voor de demonstratie van 23 maart, waar een groot en breed protest van willen maken (en echt iedereen voor nodig hebben!) kiezen we nu de leus: Geen vluchteling op straat of in de cel. Hiermee herverpakken we de eis van een oplossing van de vluchtelingen op een manier die verbreding beter mogelijk kan maken. Bredere groepen zullen zich kunnen herkennen in deze leus en ook meer gematigde organisaties zullen deze kunnen onderschrijven. Er is gezegd dat dit een afzwakking van de eerdere leuzen betekent. Dit klopt niet, in ieder geval niet wat de protesten vanuit het kamp Osdorp betreft. De eerste demonstratie in Amsterdam had in de leus gerechtigheid; de tweede mensenrechten. Nu kan de staat wel zeggen dat ze ‘streng maar rechtvaardig zijn’, maar ze kan moeilijker zeggen dat ze voldoet aan onze nieuwe leus. Dus het is juist de leus die we nu kiezen die radicaler is dan eersten. De leus zwakt dus niet af, maar wordt juist radicaler.

Als het gaat om nieuwigheid van de leus: het ‘op straat leven’ is altijd een centraal facet geweest van de protesten. Dat kan dus geen verassing zijn. En het spandoek ‘stop opsluiting van vluchtelingen’, wat ook in onze leus voor 23 maart tot uitdrukking komt, is vaak prominent aanwezig geweest, zoals bij het protest bij de rechtzaak van Habib Jaba op 12 december. Dan zou men nog kunnen zeggen: ja, maar we riepen toch No borders, no nations, stop deportations! tijdens de demonstratie? Was dat niet de leus? Dat riepen we inderdaad en er is niets in de nieuw gekozen leus die ons er van weerhoud op dit te roepen, of radicaal stelling te nemen tijdens de protesten in wat we schreeuwen tijdens het lopen en in wat we vertellen tijdens toespraken. Maar ‘No Borders’ is nooit de gezamenlijk afgesproken leus van een protest in Amsterdam geweest. Dat weet ik omdat ik in de organisatie van alle demonstraties in Amsterdam zat.

Ook pragmatisch herverpakken van ‘oplossing’ is niet nieuw. Mamadou en Mouthena kwamen hier als eerste mee in oktober. Les cinq points heette het (in onze veeltaligheid) en ze stonden er met de andere leiders op dat dit de eisen werden van de eerste demonstraties. Dit waren de eisen: 1) Open onze dossiers - geloof onze oprechte verhalen 2) Geef ons toegang tot zorg 3) En onderwijs 4) Arresteer ons niet meer willekeurig 5) Geef ons een verblijfsvergunning. De truuk van de herverpakking was niet het laatste punt; dat stond er bij om ons expliciete doel duidelijk te maken. De eerste vier punten werden gezien als dingen die we binnen konden halen. Het binnenhalen van deze punten, vertelde Mouthena, significa un permiso. Als je de eerste vier binnenhad, had je een verblijfsvergunning, meenden ze. Dus pragmatisch herverpakken van de boodschap heeft er vanaf dag één bij gehoord. 

Met andere woorden: de huidige lijn van verbreding is geen nieuwe lijn, maar een uitwerking van wat altijd al onze bedoeling is geweest.

Maargoed, hier kan men het uiteraard nog mee oneens zijn, en een andere lijn voorstaan. Natuurlijk: we moeten kritisch blijven, en in een kameraadschappelijke discussie met elkaar de beste strategie proberen te vinden. De voornaamste reden waarom nu enkele activisten zeer kritisch zijn over ons besluit tot deze verbreding (die we in de werkgroepvergadering van de demo aannamen met unanimiteit min één) ligt ‘m echter niet in alles wat hierboven is gezegd.

Nee, het is de terechte afkeer van politieke partijen, juist op het punt van immigratiebeleid.  Geheel terecht wordt gewezen op de rol van bijvoorbeeld de PvdA, die de basis legde voor de huidige deportatiemachine, en die onder het laatste kabinet Balkenende ook fanatiek bestuurde. Of op de beschamende, opportunistische, en soms gewoon racistische rol van de SP op dit punt. Hun steun voor de Bajesboten Zaandam wordt genoemd. Ook Groenlinks is vaak genoeg gewoon fout geweest. Inderdaad, inderdaad. En er valt nog wel het een en ander aan toe te voegen: zo was bijvoorbeeld de SP samen met de VVD  in het gemeentelijk college van Haarlem verantwoordelijk voor vluchtelingengevangenis bij Schiphol waar die rampzalige brand plaatsvond. Mijn maag draait er nu nog van om, ik raak ontroerd, als ik denk aan die ramp, waar de SP gewoon een zekere medeverantwoordelijkheid voor draagt. Dus ik kan er veel begrip voor opbrengen, als mensen er zeer weinig voor voelen om met deze partijen te willen samenwerken.

Realisme en bescheidenheid. Dat zijn belangrijke woorden. Bij een gemiddeld protest laat ik mee meeslepen door tamelijk radicale leuzen. Sta ik bijvoorbeeld voor Intertrust door een megafoon te blêren tegen het grootkapitaal, dan maakt het me weinig uit dat ik waarschijnlijk in dit geval weinig verander. Het gaat hier dan om het altijd ongrijpbare ‘bewustwording’ en om ‘symbolisch verzet’. Want dat is bijna alles wat doen, laten we eerlijk zijn! Maar ik vond dat ik me dit niet kon permitteren bij de vluchtelingen: als ik iets deed moest dat sowieso voor de volle mep gericht zijn op het verkrijgen van een oplossing. Er staat te veel op het spel, namelijk letterlijk mensenlevens. Dus geen louter symbolisch protest waarbij je vantevoren accepteert dat je waarschijnlijk toch niet binnenhaalt wat je wilt. Echt gericht zijn op een oplossing.

Daarom moeten we realistisch en bescheiden zijn: we zijn niet in staat om puur op basis van de kracht van de vluchtelingen en de revolutionairen het immigratiebeleid te veranderen. Wat gebeurt er dan? De protesten gaan wel even door, maar verdwijnen naar de marge. De VVD neemt weer het initiatief over, en weg zijn we. Onze protesten worden al minder ‘sexy’ de afgelopen tijd (we demonstreerden in Ede, en waren voorpaginanieuws in Ede. Demo was wel erg tof en goed voor Ede). De VVD heeft al een duidelijk offensieve tactiek gekozen, door bijvoorbeeld delen van Somalië als ‘veilig’ te bestempelen. Dus er moet gehandeld worden!

Hiervoor hebben we bredere krachten nodig. Dat kan: er is onder lagen van de Nederlandse bevolking sympathie voor de vluchtelingen. Die moeten we zichtbaar maken. Dat is precies waar 23 maart op gericht is. Maar hiervoor moeten we verbreden: we moeten wat dan een ‘brede maatschappelijke coalitie’ heet maken. En dit kan zonder op principes in te leveren. De leus die we kiezen is breed toegankelijk, en zoals ik heb laten zien ligt ‘ie volledig in lijn met wat we eerder deden. Deze brede coalitie zou moeten bestaan uit zowel de vluchtelingengroepen; radicalen; christelijke groepen; delen van de vakbond; etnische organisaties; politieke partijen. Die laatste hebben gewoon nodig om de zeer simpele reden dat het probleem door partijen veroorzaakt wordt, maar ook alleen door hun kan worden opgelost. Als wij deze verbreding voor elkaar krijgen, waar nu werkelijk al goede stappen voor gezet worden, dan zijn we goed bezig om de politieke druk op te voeren en te werken aan een oplossing.

Kijk, idealiter gaan gewoon een paar miljoen werkers ff staken, want ‘macht’ hebben de vluchtelingen gewoon totaal niet. Werkers kunnen namelijk de wereld veranderen, and all that jazz. Of we maken een revolutie, ook een goed idee. Maar dat gaat gewoon nu ff niet gebeuren. Dit is waar de keuze nu op neer komt: Duidelijk en principieel maar breed protest met de mogelijkheid van naar een oplossing toe te werken, of langzaam gemarginaliseerd worden terwijl we doorgaan met kleine demonstraties.

Daarom hoop ik dat iedereen enthousiast mee zal bouwen aan 23 maart en onze samenwerking zo voortreffelijk blijft als ‘ie tot nu toe is. Dit is een unieke kans, we moeten hem met beide handen aangrijpen!

Toevoeging 28 januari:
Iemand merkte terecht op dat ik in dit stuk wel erg veel de indruk wek dat het succes van de acties af gaat hangen van de betrokkenheid van politieke partijen. Dat is niet zo. In de eerste plaats wilde ik benadrukken dat politieke partijen noodzakelijk zijn voor het vertalen van het protest naar wetgeving, en dat we ze daarom nodig hebben. Maar het succes van de acties hangt af van de kracht van het protest, en dus de grootte en breedte. In mijn optiek zou politieke partijen betrekken die breedte op een belangrijke manier vergroten.

 

The Netherlands is a Crack State.

end joe now becaus I wand to lif der.

Yes it is so for reel, joe pee monie to lif in Crack State.
 

Rechtse culinaire fantasieën. Heerlijk, die volle smaken van vroeger.

Als ik mijn lokale supermarkt inloop, een C1000, kijk ik iedere keer naar het porem van een BN’er die iets doms zegt over eten, op de voorkant van hun ‘magazine’. Dat zijn van die Gordon en Rene Froger types. Nu staat er een vrouw op, die ik niet ken. Aan haar rotkop en manier van glimlachen herken je dat ze getalenteerd bekend is. ‘Heerlijk’, zegt de voorkant, ‘die volle smaken van vroeger’. Het moet ff van me hart; wat een onzin, vooral dat C1000 dat zegt.

Ten eerste. De bourgeoisie houdt ons vaak een beeld voor van een idyllisch ‘vroeger’. Vul zelf maar in wat je er bij wilt denken: voorspoed of juist eerlijke eenvoud; avontuurlijk imperialisme of een achter-de-dijken-mentaliteit. Hoe dan ook vertellen deze reactionaire verhalen je dat je niet vooruit hoeft te kijken om je ontevredenheid over je huidige leven op te lossen, maar dat het juist zit in achteruit kijken en onze ware aard te herontdekken. Vooruitstrevende gedachtes zoals echt socialisme zijn niet nodig, maar juist een bedreiging.

Als het gaat om eten, dat vroeger dan zoveel fijner was kennelijk, lijken ze gelijk te hebben. Toch? Voorverpakte shjeit, fastfood. Vroeger! Toen aten we nog echt voedsel. Nederland heeft een duidelijk gedefinieerd beeld van vroeger. Aan de ene kant is er de Gouden Eeuw, daarnaast ‘de jaren 50’. Dus, hoe zat het toen met eten?

Brood, winterpenen en bloemkool.

Ik kwam ooit een verhaal tegen van een gereformeerde predikant, midden in de Gouden Eeuw. Wat is dat toch voor decadentie, hield hij zijn schapen voor. Vroeger at men nog degelijk, stelde hij. Van die moderne eetpatronen, daar kan toch alleen maar moreel, religieus en maatschappelijk verval van komen! Hij had het over brood. Typisch oud-Nederlands hoor ik je denken. Maar nee: ‘vroeger’, wat hem betreft, at men gewoon groenteprut, groentemoes en groenteshjeit. Daar kreeg je rechtschapen christenen en burgers van, meende die predikant.

Dus wat is dan die groenteprut? Ik heb een oud kookboek, maar die is van iets later in de 17^e eeuw. Ik ken wel een Middeleeuws boerenrecept uit Engeland. Men neme groente zoals pastinaak en kool. Dat kookt men ontiegelijk lang totdat het een onherkenbare brei is. Geen kruiden of niets erbij. Men kookt het in, laat het drogen, en verpoederd het. Voila, instantvoedsel. Boeren nemen het poeder en slap bier mee het land op, gooien het bij elkaar en dan heb je eetbaar spul. Smullen maar, niet vergeten god te bedanken voor deze zegening.

Ja, brood, dat kan tegen dat soort recepten natuurlijk niet op. Of althans, brood, roggebrood. Dat aten we niet zoals nu als exclusieve of gezonde variant van brood, maar gewoon omdat het goedkoop was. En beduidend minder lekker. Hipderdehip in de Gouden Eeuw voor de bourgeoisie was wit brood gedoopt in melk, en later in die Eeuw ging overal suiker op. Maar dat soort verwennerijen kon de gemiddelde Jan Boerenfluitjes niet betalen. Ook niet de nieuwigheden van die tijd: bloemkolen en winterpenen. Nieuwe uitvindingen. Met andere woorden, eten in de Gouden Eeuw was niet echt om te genieten. Behalve dan uiteraard voor de elite.

En die mooie schilderijen van brassende boeren? Die overdadige feesten? Dat waren burgerlijke reactionaire fantasieën van die tijd. In de boeren zag de bourgeoisie een vroeger en eerlijker bestaan. De gemiddelde persoon leefde in werkelijkheid net boven het letterlijke bestaansminimum.

Een broodje schuifkaas of gewoon helemaal niets

Affijn, dat was dus de Gouden Tijd wat Nederland betreft. Ik neem dan maar aan dat C1000 hier niet aan refereert. Dan het meer recente typische verleden: de jaren 50. Mijn grootvader vertelt wel van de armoe die aan die jaren 50 voorafging. In de slechtste jaren had je dan nog al eens een broodje schuifkaas: een stukje kaas op je brood, dat je bij iedere hap een stuk verder naar achter schoof om zo bij iedere hap toch een beetje beleg te hebben. Maargoed, jaren 50 wederopbouw, begin van de voorspoed, toch? Een oudere Rotterdamse kameraad, opgegroeid in de jaren 50, vertelde me dat als je dan in de middag na je eerste dubbele boterham nog trek had, je dan een boterham met niets kon krijgen. Een beetje suiker als je mazzel had. Verder eentonig eten. Of hij dan ook god hiervoor moest danken, heb ik hem niet gevraagd, maar dat werd massaal gedaan. De jaren 50 waren wat verspreiding van het georganiseerde christendom het toppunt.

We gaan even naar mevrouw Witzier, zoals ze blijkt te heten, de ellendig glimlachende BN’er. Dus wat at men dan ‘vroeger’. Zij is opgegroeid in de jaren 60. ‘Volle smaken’, blijkt te horen bij aardappels, groente en vlees. Pardon? Volle smaken? Gewoon eentonige troep! Ik eet ook graag stamppot, lekker. Maar serieus, iedere dag? De grap is dat Witzier een rechte lijn trekt naar van ‘vroeger’ naar nu. Lekkere pizza met vier kazen en een peper! Nou, daar had je ‘vroeger’ echt niet om hoeven vragen bij je ouders. Ten eerste omdat het niet te betalen was. Ten tweede omdat het eten van die ‘spaghettivreters’ (op Italiaanse immigranten werd toen enorm neergekeken), niet van ons was. Bovendien waren die Italianen maar een stel flikkers. Als klap op de vuurpijl raad Witzier ons, dol op die heerlijke volle smaken van vroeger, Melanzana alla Parmigiana aan.

Feit is dat Nederlands vreten gewoon allemaal vreten van buiten is, dat relatief kort pas in Nederland gegeten wordt. Daarvoor zijn een aantal redenen. Immigratie en internationale handelsnetwerken brachten internationale keukens hierheen. Dankzij economische groei is er meer poen, klassenstrijd heeft het beter verdeeld. We hebben nu een veelzijdige keuzemogelijkheid. Niets vroeger alles beter. Net als de reactionaire opmerkingen van die predikant in de Gouden Eeuw zijn opmerkingen over ‘vroeger’ bijna altijd gebaseerd op fantasieën, waarmee de bourgeoisie soms bewust, soms onbewust, zijn eigen heerschappij ideologisch herbevestigd. Witzier is geen bewuste propagandist: ze is gewoon een domme BN’er die de heersende opvatting onkritisch herhaald. Wij arbeiders roepen dat ook vaak genoeg: vroeger was alles beter. Maar dan herhalen we gewoon de propaganda van de bourgeoisie. We moeten vooruit, niet achteruit.

Maar wie heeft eten dan verprutst?

We hebben een grotere keuzemogelijkheid. Maar wij kiezen meestal niet voor lekker en gezond eten: we kiezen voor troep. Hoe kan dat? Het is precies de klasse, die ons probeert wijs te maken dat vroeger alles beter was, die ons deze troep voorschoteld! Een pagina verder in het onvolprezen C1000 magazine: ‘De dag begint goed met Nutella’ ‘Stop je kind vol met veel te zoete troep’. Wij bepalen niet wat er uit de fabrieken komt. ‘Nee, je kan toch door eigen keuzes in consumptiepatronen veranderingen aanbrengen, het is toch ook onze verantwoordelijkheid?’, vragen de burgerlijke activisten. Ik dacht het niet, Jamie Oliver. Wordt al lang genoeg geprobeerd, werkt niet, volgend recept. En dan ook nog de prijs. Goedkoop voedsel is vaker ongezond. Beschikbaarheid is van belang. De bazen hebben ons arbeiders nu continu aan het rennen. Haast haast haast. Ff snel een broodje kebab (>1000 kilocalorieën). Ff die zoute, vette, magnetronmaaltijd naar binnen werken.

Er zijn nog veel meer factoren te bedenken. Maar allemaal vallen ze te herleiden tot de bourgeoisie. Nu in de 21^e eeuw zouden we allemaal heerlijk kunnen koken en genieten van ons eten. Dat is mogelijk. Maar in de dagelijkse werkelijkheid zorgt het systeem ervoor dat er dat niet doen. Daarvoor dragen wij geen verantwoordelijkheid. Het is hun systeem, het is van de bourgeoisie.

De mensen die het eten verpesten, zijn de mensen die ons voorhouden dat alles beter was. Wat eten ze zelf? Veel vaker lekker en gezond. Zoals al eeuwen het geval is, wordt wat je eet bepaald door klasse.

Na de revolutie dus pas echt 'vreten op Aarde'. 

 

Staat zoekt infiltranten

Dit is het zoveelste bericht dat me bereikt over de staat die mensen benaderd om te infiltreren in het activistisch. Dit maal weer uit het Belgische, waar het Nederlandse activistische wat mee verbonden is. Tijd om het meer openbaar te maken. Van de Belgische indy, via de vriendelijke mensen van No Border.

In oktober belt een journaliste me op m'n gsm-nummer. Ze wil graag een  interview afnemen voor een blog over jonge politici in de gemeenteraadsverkiezingen. Geen probleem, we spreken af in het café van  het stripverhalenmuseum in Brussel en praten over het onderwerp. Een  week later belt ze opnieuw met de vraag voor een nieuwe afspraak. We spreken af in de bar van het automuseum.

Ze zegt deze keer onmiddellijk dat ze geen journaliste is, maar  inspecteur van de staatsveiligheid.

Haar discours: ?Uit het interview van vorige keer kon ik afleiden dat jij geen gevaar bent voor de staat. Naar personen zoals jou zijn we niet op zoek. Jouw militante activiteiten zijn binnen een democratisch kader. Daar hebben we geen probleem mee. Je bent een intelligent en genuanceerd  persoon. Maar: Je kent echter mensen die zich afsluiten van de buitenwereld en 'radicaliseren', niet langer redelijk zijn, in staat zijn aanslagen te plegen. We willen weten wie die mensen zijn.

Ze noemt 3 acties waarvan brandstichting en sabotage. De daders zouden  te zoeken zijn in het 'anarchistisch milieu' in Brussel. Ze noemt ook twee namen. En dringt er op aan dat ik deze mensen 'ontmoet in kraakpanden'. Ze noemt een kraakpand. Over de namen wil ze weten of het  'democratische' of 'extremistische' activisten zijn. 'Als jij het me niet vertelt, kan ik het niet weten. Ik wil niet achter de verkeerde
mensen aan.' 'Je moet ons helpen om gevaarlijke acties zoals het in brand steken van auto's van eurocraten te voorkomen'.

Ze stelt een concrete vraag. Volgende zomer zou het volgende No Border Camp plaatsvinden in Nederland. Met het kamp op zich zegt ze geen probleem te hebben, maar wel met bepaalde groepen deelnemers die niet-publieke acties ondernemen. Ze vraagt of ik een oogje in het zeil wil houden. Ze gaat me hierover nog contacteren. Op het einde zegt ze dat dit gesprek een staatsgeheim is en dat ik er  behalve met naasten niet over mag praten. 'Publiceren is strafbaar'. Achteraf nagevraagd bij een advocaat, blijkt dit niet waar te zijn.

Conclusie: Wat te doen als je door de staatsveiligheid wordt benaderd?

Tijdens de ontmoeting: Spreken met een inspecteur van de staatsveiligheid is gevaarlijk. Ten eerste, je geeft ze de mogelijkheid om je onder druk te laten zetten, wat deze keer gelukkig niet is  gebeurd. Ten tweede, in een dergelijk gesprek, geef je alleen al door je lichaamstaal altijd informatie vrij, over andere mensen! Ik maakte de fout om het gesprek niet direct stop te zetten, maar raad iedereen aan  om dit wel te doen. Je hebt niets te winnen door te blijven.

Erna: Hou het niet voor jezelf, maar spreek erover met mensen wiens naam werden genoemd en met je kameraden. Publiceer ook het verhaal, om te informeren over de methoden die de staatsveiligheid gebruikt en om hen een duidelijk signaal te geven dat ze je niet meer moeten proberen contacteren.

En aja, de inspecteur is een eerder kleine vrouw van ongeveer 35 jaar met gekruld blond/lichtbruin haar en een sterk Limburgs accent!

Gezocht: Fred Teeven wegens MOORD

In het kader van het proces tegen Joke Kaviaar en de oproep haar stukken te verspreiden herpubliceer ik hier een nieuw stuk van Joke over de recente dood van een asielzoeker. Fred Teeven kostte 'm het leven.


De Russische activist Aleksandr Dolmatov voelde de hete adem van de
Russische geheime dienst FSB in zijn nek. Hij werd gevolgd en bedreigd.
Op 6 mei werd hij opgepakt tijdens een demonstratie, vluchtte op 9 juni
naar Neederland en vroeg hier de 16e van die maand asiel aan. Het kostte
hem zijn leven.

Je zou denken dat als zo'n man hier bij de IND aankomt, tenmiste als je
daarvoor nog naief genoeg bent, dat de IND dit een duidelijk geval van
'politiek vluchteling' zou vinden en zonder omhaal het asielverzoek zal
toewijzen. Behalve de arrestatie wegens protest tegen Poetin, was er ook
nog de huiszoeking bij hemzelf en bij zijn ouders geweest, en als je dan
ook nog lid bent van een partij die Het Andere Rusland heet, mogelijk op
de hoogte bent van staatsgeheimen, dan wijst alles erop dat je minstens
zoals een mededemonstrant voor 4 en een half jaar  in één of andere
Russische Goelag in Siberie belandt, of gewoon wordt afgemaakt tijdens
een doodgewone beroving of knokpartij op straat die dan natuurlijk geen
politieke moord is.

Maar Aleksandr kreeg geen asiel, al voldeed hij aan alle drie de
criteria die de IND op de website heeft staan, en pleegde gisteren
zelfmoord in de grensgevangenis in Rotterdam, waar deze politiek
activist naar Russisch voorbeeld was opgesloten in de afdeling voor
mensen met psychische problemen.

Als we willen weten wat de Neederlandse regering, wat Fred de
vluchtelingenjager Teeven erover te zeggen heeft, dan moeten we een
omweg nemen via de berichtgeving in buitenlandse media. Op de website
van het ministerie van veiligheid en justitie en op de pagina van Teeven
staat helemaal niets.

Uit de Vancouver Sun mobile: “Russian dissident commits suicide in Dutch
detention center while awaiting deportation”. De krant werd te woord
gestaan door één van de woordvoerders van het ministerie, Charlotte
Menten (bel of mail haar en haar collega's ook eens, zie
http://www.rijksoverheid.nl/ministeries/venj/contact-met-het-ministerie-van-veiligheid-en-justitie/informatie-voor-de-pers).
Charlotte is overigens niet degene die gaat over asiel, maar onder
andere over de Dienst Terugkeer en Vertrek en 'illaliteit'. Volgens haar
was er sprake geweest van een “careful procedure” en dat roept de
reactie van Leers in herinnering, die na de zelfverbranding van Kambiz
Roustayi op 6 april 2011 niks beters wist te verzinnen dan het
standaardzinnetje dat bij elk slachtoffer van het beleid wordt herhaald,
namelijk dat er een "weloverwogen beslissing" is genomen. Een Russische
advocaat voor de oppositie, zegt: “The responsibility for the tragedy
lies with the authorities of the country he was in.”

Ik klaag aan, Fred Teeven, voor MOORD! Neem de aanklacht over!
Wegschoppen die vent! Neer met die regering! Platleggen, die IND! Je
kunt het hem allemaal laten weten via een formulier op zijn website,
...dat ijlings is verwijderd uit angst voor het in ontvangst moeten
nemen van de aanklacht!
(http://www.rijksoverheid.nl/regering/bewindspersonen/fred-teeven/reageren)

Teeven, kom uit je schuilhol! Verantwoord jezelf! Kon Alexandr soms geen
bewijzen overleggen van de vervolging? Moest hij een brief kunnen tonen
waarin de geheime dienst hem mededeelde dat hij vervolgd werd,
bewijssstukken van zijn arrestatie leveren, van de huiszoekingen? Is de
veroordeling van de leden van Pussy Riot, waar iedereen tegen
protesteerde, nu alweer vergeten? Als het maar ver genoeg van hun eigen
comfortabele huis is, hebben de politici en de media de mond vol van de
repressie en de schande. Intussen doet hier in Neederland de schimmige
organisatie van de IND niks anders dan bergen documenten produceren die
niks anders zijn dan verhulde executiebevelen en neemt de taak van de
Russische FSB met gemak over.

Zonder aarzeling wordt de ene na de andere vluchteling opgesloten of op
straat geknikkerd, de dood ingejaagd. Neederland is minstens zo onveilig
voor vluchtelingen als de landen vanwaar zij gekomen zijn, omdat
Neederland hen 'dood'leuk terugstuurt! Er moet een afschrikkende werking
vanuit gaan, vluchtelingen moeten vooral niet naar Neederland komen! Dat
lukt goed op deze manier, Fred Teeven! Missie geslaagd, weer een
vluchteling minder. Weer een cel vrij voor de volgende! Neederland heeft
zijn eigen goelags, ze heten detentiecentrum, uitzetcentrum, zelfs
grenshospitium, en worden zwaar bewaakt, gekoesterd, en doodgezwegen.

Zolang we er niks aan doen, is het wachten alwéér op de volgende dode...

Joke Kaviaar, 18 januari 2013


Nota bene, ja, er verschijnt hier weinig materiaal van mezelf. Klopt. Ik schrijft als ik verder niet gek veel te doen heb, en momenteel heb ik mn handen vol aan vluchtelingenacties! Je weet toch, geen woooorden maar daaaaden etc

Het recht op opruiing: Vrijheid voor Joke Kaviaar

Joke Kaviaar: terrorist of vrijheidsstrijder?

Ergens gaat het ons er wel om om de staat te rellen. Als je ze op de kast heb zitten dan voelt dat erg goed. Het wordt wat minder leuk als je de staat danig heb geïrriteerd dat ze je er voor aanklagen. Dit is wat Joke Kaviaar is overkomen. De staat zit al langer achter aan haar aan, en heb haar ook al eens vastgezet, maar nu is het menens. Morgen dient haar rechtszaak wegens opruiing met terroristisch oogmerk. Maar als Joke de bak in moet, dan ben ik ook schuldig, gooi mij er maar achteraan. Dit is een principekwestie. Joke doet veel zeer principieel werk, maar niet kwalitatief anders dan vele andere activisten. Zij is er tussenuit gepikt om als voorbeeld te dienen voor de rest, met andere woorden, dit is een voorbeeldje staatsterreur.

Eens kijken, hoe zal ik dit beargumenteren. Ik kan natuurlijk het burgerlijke excuus geven, dat het eigenlijk mag wat we doen. Dus dat ga ik eerst even doen. Want dit zijn de maatstaven waarlangs ook de rechtbank meet, toch?

Vrijheid van meningsuiting en vereniging gaat per definitie over afwijkende meningen die een andere manier van regeren, leven etc. voorstaan dan de status quo. Vrijheid voor niet-afwijkende meningen en daden heeft iedere regiem altijd gekend; vrijheid voor afwijkende meningen en daden is de werkelijke lakmoestest van hoeveel daadwerkelijk mag. Daarbij: er bestaan dingen als loze meningen, die worden gevent in debatverenigingen, maar voor Jan met de pet is dat kul. Als wij iets vinden van hoe de wereld er voor staat gaat dat vaak direct over ons leven, waarin wij geteisterd worden door het kapitalistische systeem en die ondingen van de natiestaten. Onze meningen zijn dan ook niet loze meningen, maar een wens of een oproep tot verandering. Daarom schrijf ik afwijkende meningen en daden. Het één volgt uit de ander. De wens tot verandering (mening) leidt tot de daad die de verandering teweeg moet brengen. Vrijheid voor het één moet ook vrijheid voor het ander betekenen, anders is de vrijheid van meningsuiting een lege vrijheid.

Met andere woorden, wij hebben het recht tot opruiing, het aanzetten van andere mensen tot daden die tot verandering kunnen leiden.

Affijn, maar dat is natuurlijk leuk en aardig voor een hersenoefening, zo werkt het niet. Vrijheid van meningsuiting is aan grenzen gebonden: de heerschappij van de kapitalisten mag niet werkelijk ondermijnd worden. Dit is precies de grens tussen een braaf opiniestuk en opruiing. In alle eeuwen, in alle landen, hebben heersers pogingen gedaan om het werkelijk subversieve uit te bannen en het volk voor de gek te houden met palliatieve ‘vrijheden’. In vroegere eeuwen werd ons de vrijheid na de dood beloofd als we ons braaf gedroegen. Nu hebben we het parlement en de burgerlijke wetten om ons te verdoven met nepvrijheden. De staat tolereert dus de loyale oppositie, zoals parlementaire politieke partijen, en probeert de werkelijke oppositie neer te slaan.

Het controleren van immigratie is een cruciaal middel van iedere natiestaat in het reguleren en bespelen van de demografische samenstelling van de bevolking, maar belangrijker, het afschermen van bevolkingen op basis van afkomst is essentieel voor het creëren en in stand houden van overheersingsideologieën als nationalisme en racisme, ideologieën die niet kunnen bestaan zonder grenzen en met vrijheid van beweging. Joke Kaviaars jarenlange harde actievoeren tegen het immigratiebeleid stelt haar dus recht tegenover de staat.

Maargoed, moeten wij nu gaan kruipen voor de bourgeoisie, onze principes loochenen, en ons schikken tot de loyale oppositie? Nee! Dus ik ga het even anders stellen. Opruiing? Ja, en met plezier. Al jaren staat mijn leven in dienst van het vernietigen van het kapitalisme en het omverwerpen van de staat. De staat zal onze wil niet breken, wij gaan door. Alle systemen komen ooit ten val. Sla alle grenspoorten en gevangenissen kapot! Dood aan het systeem!

Vrijheid voor Joke Kaviaar!


 

De Zwarte Lynx: “Ik ben slim, de rest is dom”

“Ik ben slim, de rest is dom” Walgelijk. Deze beredenering. En ik zie het zoveel. Zelfs mensen die ik voor de rest heel hoog heb zitten, hebben dit verankerd in hun bewustzijn. Ik haat het. Zelfs mensen waar ik voor de rest van hou, dat aspect van hun haat ik vanuit de grond van m’n ziel. Want het slaat nergens op, gebaseerd op frustratie en niks anders. Voor die slimme mensen die de ‘domheid’ van anderen niet begrijpen, zet ik het hier ff op een rijtje.

Door De Zwarte Lynx

“Het boeit me niet”

Als mensen iets niet weten, komt dat bijna nooit omdat ze daar de hersencapaciteit niet voor hebben. Vaak komt dat gewoon omdat dat iets hun geen ene fuck boeit. Toen ik een jaar of 11 was kon ik de code-namen van alle stranden waarop de geallieerden landden tijdens D-Day zo achterstevoren opnoemen. Die namen wist ik omdat ik de tweede wereldoorlog razend interessant vond. Maar om nou te zeggen dat ik dan slimmer was dan waarschijnlijk zo’n 95% van alle andere 11-jarigen? Neuh, iedereen kan de absurditeit daarvan inzien – al was het maar omdat ik nog maar een paar van die code-namen kan op noemen, en ik er toch wel vanuit ga dat ik niet dommer ben dan op m’n 11e. De meeste 11-jarigen boeit die tweede wereldoorlog gewoon geen fuck.

Een ander voorbeeld. Ik ken een meid die je gewoon vóelt afhaken naar mate het meer dan twee seconden over politiek gaat. Dat komt niet omdat ze het niet kán begrijpen, maar er simpelweg niet de energie in wil steken om er naar te luisteren. Waar ze dan wel weer enorm veel van af weet: make-up. Nah, daar weet ik dan weer geen kut vanaf. Maar zij kan niet zeggen dat ik dom ben, omdat zij zoveel meer van make-up afweet dan mij – terwijl ik in de ogen van velen wel zomaar kan zeggen dat zij een domme doos is omdat ze niks van politiek afweet en alleen maar met make-up bezig is! En dat, godverdomme, terwijl de kennis die zij heeft van make-up haar waarschijnlijk een stuk meer van pas komt dan mijn kennis van politiek: al mijn kennis van de politiek heeft nog nooit één wet tegengehouden of er doorheen gekregen, haar kennis van make-up zorgt ervoor dat ze er goed opgemaakt uitziet en sneller en knappere jongens aan de haak slaat. 

“Ja, én?”

En zo komen we bij nog een reden waarom mensen vaak iets niet weten. Met die specifieke kennis, wat móeten ze in hemelsgodsnaam daarmee? Veel van de kennis die hoog wordt geprezen in deze maatschappij, is kennis die weinig raakvlak heeft met ons dagelijks leven. Ik noemde al de politiek, maar de vele ‘weetjes’ vallen daar ook onder. En het ene weetje wordt hoger gewaardeerd dan het andere weetje.  Zo heeft “het menselijk lichaam bestaat voor 80% uit water” om een of andere reden een hogere status dan “Brad Pitt en Angelina Jolie hebben elkaar ontmoet in X”, ook al zijn ze allebei even relevant voor de grote meerderheid van mensen: als je niet in de gezondheidszorg of bepaalde tak van wetenschap werkt of relatietherapeut bent voor beroemde filmsterren heb je er geen fuck aan.[4]

Gerelateerd aan het politieke activisme is dit ook van belang. Hoe goed wij niet zijn in het verzamelen van verhalen over de effecten van het kapitalisme! Verhalen van corruptie, de achtergronden bij hongersnoden, uitbuiting enzovoort enzovoort! En de mensen die dat niet weten? Dat zijn “sheeple”, klootjesvolk, conformisten, gematigden, die wakker gemaakt moeten worden! Maar jongens (en meisjes), wat móet je met al die kennis als er geen oplossing voor valt aan te dragen waar je aan mee kan helpen? Dat resultaat heeft? De realisatie dat wij uitgebuit worden en dat onze vrijheid wordt afgepakt, is alleen maar pijnlijk als ik er voor de rest niks aan kan doen.[5] En in die situatie zitten we: genoeg bewustzijn van wat het probleem is, geen handvaten om er iets aan doen. 

Zoals mijn moeder wegzapt als ze weer een hongersnood voorbij ziet komen op tv. Je wordt er alleen maar verdrietig van, en wat je ook doet, ze gaan dood! En zo kom je bij nog een reden waarom mensen dingen niet weten:  “IK WÍL HET NIET WETEN!”

Goed, dit is maar een greep uit de redenen waarom mensen dingen niet weten, er zijn er vast nog veel meer[2]. Maar terug naar het begin; waarom vind ik dit zo walgelijk? Ten eerste omdat de ‘slimmerik’ hiermee aangeeft zich intrinsiek beter te voelen dan de ‘dommerik’. Ten tweede omdat je daarmee alles wat de ‘dommerik’ zegt en doet diskwalificeert, want zij/hij is dom. En dat voelt die ‘dommerik’ ook, en die zal ofwel jou een klootzak vinden of jouw mening die je van hem hebt overnemen en zn leven lang achter ‘slimmeriken’ gaan aanlopen en zijn eigen gevoelens opzij zetten (“sheeple” was het toch?). En tenslotte, eigelijk het belangrijkste: je neemt de moeite niet om je in de ander te verplaatsen, want hij is toch dom, en jij niet - dus waarom zou je je ‘verlagen tot zijn niveau’. Opnieuw is dit desastreus voor politieke activisten, sowieso als je jezelf als revolutionair beschouwt – maar eigelijk ook gewoon als zijnde een mens tussen andere mensen is het fucked up, jezelf afsluitend voor iedereen die niet weet wat jij weet.

 En als je nou denkt “maar ik sluit me niet af voor mensen! Ik wil ze juist laten weten wat ik weet!”... ach... gut... ben je er zo één? Zo’n volksverheffer, overtuigd dat hij/zij degene is die de dommen zal verlichten met zijn kennis? Zo een, die door uit te gaan van de fundamentele ongelijk[waardig]heid van de mensen hun gelijk[waardig]heid denkt te bewerkstelligen? Dan is er nog altijd het feit, dat jij doordat je de rest als dom ziet nooit open zal staan voor die dommen, want zij zijn dom, en jij bent slim. En zo zal je nooit al die dingen leren, die degenen die niet weten wat jij weet wel weten.

Dus zeg ik, als je zegt dat je slimmer bent dan de rest, ben je gewoon te achterlijk om te begrijpen waarom andere mensen bepaalde dingen niet weten die jij wel weet![1] Dan sluit je jezelf bij voorbaat af van al die dingen die diegenen weten die niet weten wat jij weet! Of beter: het boeit jou blijkbaar niet, je wikkelt jezelf liever in die heerlijke zichzelfontkennende onwetendheid waarin één ding vast staat: ik ben slim, de rest is dom. Geen dommere positie in te nemen, dan de positie die zegt dat jij slim bent, en de rest dom. Geen dommer mens dan de mens die denkt slim te zijn.[3]

[1]Zulks is mitsgaders een indicatie van een mankement in zogeheten theory-of-mind, markant fenomeen van individuen in het autisme-spectrum, welk een pervasieve ontwikkelingsstoornis is die zich mede kenschetst door middel van reductie van communicatieve skills alsook anderssoortige beperkingen met betrekking tot de sociale interactie. Daarmee wil ik natuurlijk niet zeggen dat als je deze houding hebt, dat je dan autist bent, of zelfs dat mensen die zich ergens richting autisme bewegen onmogelijk zich kunnen verplaatsen in anderen – voor beide groepen geldt hetzelfde: doe s een beetje moeite! Maak de keuze van het autisme af te bewegen! En laat vooral vallen dat jij zo speciaal, beter en slimmer bent dan al die anderen. Sheeple? YOU ARE ONE OF THEM!

[2]bijvoorbeeld:

“Watte?” – wat je zegt kan ie best wel begrijpen, maar niet als je van die dure, mystificerende, vaak uit een andere taal overgenomen woorden met veel lettergrepen gebruikt (vaak ook jargon). Daar spreekt ook uit dat je je slim voelt, en scheept de ander gelijk op met een gevoel dat ie achterlijk is omdat ie niet weet wat antidisestablishmentarianisme betekent. 

“Nog nooit van gehoord” – deze persoon kijkt niet op dezelfde websites als jou, vindt studio sport interessanter/leuker dan pauw en witteman (en gelijk heeft ie), gaat liever voetballen dan boeken lezen enz. 

[3] Ja, slimmerikken, ik ben me bewust van de paradox dat ik zeg dat ik het idee dat veel mensen hebben dat zij slim zijn en andere dom zijn, dom en walgelijk vindt. Maar goed, ik kijk ook neer op mensen die op anderen neer kijken – of, op in ieder geval dat aspect van die mensen. What can i say, het leven is ingewikkeld. Ik vind ook dat een dictator door zijn kop schieten [nogal een autoritair iets om te doen! ik verbied hem zo maar om dictator te zijn, zelfs om te leven!] geen autoritaire maar een bevrijdende daad is.  

[4] Behalve dan natuurlijk omdat andere mensen je cool vinden als je dat weet, en dat hangt weer af vd ‘scene’ waar je in zit – is, kortom, sociaal bepaald. 

[5] “Maar je kan er wel iets aan doen!” klinkt het activistenkoor, waarna ze aankomen met dingen als “het geluid verspreiden dat het anders kan”, van ver van me bed abstracties als “het overnemen van de productiemiddelen” en “het vernietigen van de staat” – ja, hoe dan?! Hoe komen we van het hier en nu tot die situatie? En ja, ik ben er ook wel mee eens dat er iets aan gedaan kan worden, maar om nou te zeggen dat we praktisch aantonen dat het kan... neuh, het blijft bij woorden.

Vluchtelingendemonstratie 5 januari Utrecht !!!

Duizenden vluchtelingen rechteloos in Nederland – wij zijn hier, wij willen een oplossing

Al maanden vragen vluchtelingen in actiekampen om een oplossing voor hun situatie. Ze zitten vast in het Nederlandse immigratiesysteem. Met recht op niets behalve opsluiting zijn de vluchtelingen vaak ook dakloos. De acties, zoals in Amsterdam en eerder Den Haag en Ter Apel kunnen op veel steun en media-aandacht rekenen. De roep om een oplossing wordt telkens luider. Een oplossing is zeer eenvoudig te bereiken, maar daarvoor moet de regering wel over haar eigen schaduw durven stappen.

Het asielbeleid is een schande voor Nederland. Geconfronteerd met de roep van vluchtelingen om hun mensenrechten stelt Staatssecretaris Fred Teeven: ‘Deze mensen moeten gewoon weggaan’. Alsof ze gewoon bus 18 naar oorlogszone Zuid-Somalië kunnen pakken. Teeven heeft nu ook besloten het probleem nog groter te maken, door honderden vluchtelingen uit asielzoekerscentra op straat te gooien. Waar moeten deze mensen heen? Wegkijken kan niet meer. Vluchtelingen laten zich niet langer onzichtbaar maken. Het asielbeleid zal moeten veranderen.

5 januari zullen vluchtelingen, waaronder inwoners van de vluchtkerk in Amsterdam, gaan demonstreren in Utrecht. In Utrecht en omgeving wonen ook veel vluchtelingen. Wij willen laten zien dat het probleem groter is dan alleen de inwoners van de vluchtkerk. Alle vluchtelingen hebben een oplossing nodig. En we vergeten onze broeders en zusters niet, die opgesloten zijn in de vluchtelingengevangenissen, slechts omdat ze vluchteling zijn. Wij willen hen vrij hebben zodat wij weer samen voor onze rechten kunnen opkomen. Na de demonstratie zullen we lawaai gaan maken bij vluchtelingengevangenis Kamp Zeist.

Wij zijn hier
Wij willen een oplossing
Wij willen onze mensenrechten

5 januari om half 4, Lucasbolwerk, Utrecht.
Kom ook!